Από τα τέλη Νοεμβρίου, επικρατούσε μία έντονη κινητικότητα στο δημοτικό σχολείο, την αγαπημένη Αχιλλοπούλειο σχολή, στην Ηλιούπολη του Καΐρου. Να στολίσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, πρόβες για τα θεατρικά δρώμενα. Πρόβες στην τάξη και τελική στο θέατρο. Θυμάμαι τους αείμνηστους δασκάλους και δασκάλες, Ζώη, Πατρού, Καρατζά, Κοσβής και Παλαιός. Επίσης, η κα Ελένη, που μας δίδαξε, μαζί με την κα Αουάτεφ, τα Αραβικά. Πόσο κόπο έκαναν να μας μάθουν γράμματα και Χριστουγενιάτικα στιχάκια.
Γράφει ο Σαμουήλ Μπισσάρας – Μεταφραστής – Διερμηνέας Αραβικών
Η αείμνηστη μουσικός Μαρία Ζεντέλη μας συνόδευε στο πιάνο στις διάφορες εκδηλώσεις. Με ιδιαίτερη χαρά διαπίστωσα ότι το πιάνο υπάρχει ακόμα στο θέατρο του σχολείου.
Έπρεπε να δοκιμάσουμε τις στολές, του βοσκού, του αγγέλου, των μάγων και άλλων ρόλων του Χριστουγεννιάτικου δρώμενου.
Ο Άγιος Βασίλης, μας έφερνε δώρα. Τα βρίσκαμε κάτω από το δέντρο. Βιαζόμουν να γυρίσω σπίτι. Ήθελα να ζητήσω από τον οδηγό του λεωφορείου, τον αείμνηστο Χόσνι, να τρέξει πιο γρήγορα, να δω το δώρο. Αγωνία …Θυμάμαι το ξύλινο πιάνο, το αυτοκινητάκι, το φορτηγάκι.
Συνεχίζω το Γυμνάσιο και το Λύκειο στην αγαπημένη μου Αμπέτειο Σχολή. Κι εδώ πρόβες για την Χριστουγενιάτικη γιορτή. Αξέχαστη θα μείνει η παρουσία της μουσικού Μαριάννας Χατζηλία.
Εδώ κυριαρχούσε περισσότερο το σχήμα της χορωδίας, όπου διάλεγε η μουσικός μας και κάποιους σολίστ. Αρκετές φορές, μαζί με τους αγαπητούς συμμαθητές και τις αγαπητές συμμαθήτριες, έχουμε επαναλάβει το «Άγια Νύχτα…, Τρίγωνα, Κάλαντα … » και πολλά άλλα, πριν τα εκτελέσουμε στο «σανίδι».
Κι εδώ κυκλοφορούσε με την φωτογραφική του μηχανή ο αείμνηστος Gabi.
Μετά την γιορτή ακολουθούσε το παραδοσιακό κέρασμα. Κουραμπιέδες και μελομακάρονα, τα φοινίκια, από το ζαχαροπλαστείο «Thomas» της οικογένειας Βίττη. Σε αυτό το «γλυκό εγχείρημα» του κεράσματος συμμετείχαν πολλοί. Θυμάμαι μεταξύ άλλων τον αξέχαστο μάγειρα, τον Ζάκη και τον αξέχαστο Κώστα Γλαρό.
Ως έθιμο η Τρίτη λυκείου ανέβαζε ένα «σατυρικό» δρώμενο παρουσιάζοντας κάποια εύθυμα στιγμιότυπα από τους αγαπητούς, σεβαστούς μας καθηγητές. Μεταξύ αυτών ήταν οι Παναγιώτης Σφήκας, Αλκμήνη Θεοδωροπούλου, Μαρία Ζεντέλη, Μαρία Παπαστεφάνου, Γ. Σουλούτας, Ευαγγελία Σουλούτα, Μαριάννα Χατζηλία, Χριστόφορος Μοσχόβης, Αυτόνομος (Μάκης) Βολίδης και αρκετοί άλλοι. Στην εκπαιδευτική πορεία αξίζει να αναφερθεί και η συμβολή των Αραβοδιδασκάλων, του αείμνηστου Αμπντέλ Αλίμ, του κ. Χαμούντα, της κα Αμίνα και αρκετών άλλων.
Ας είναι καλά, όσοι μας δίδαξαν και μας βοήθησαν, όπου κι αν βρίσκονται ….
Στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, ξεχωριστή θέση είχαν τα κάλαντα που τραγουδούσαμε με το προσκοπείο στα διάφορα Ελληνικά σπίτια, κυρίως στο κέντρο του Καΐρου. Αξέχαστα, νόστιμα, γλυκά, κεράσματα, σπιτικά.
Μία μέρα πήγαινα στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, στην Σούμπρα, όπου έμενα, αφού τότε η ΟΧΑΝ, μοίραζε κάποια δώρα. Αξέχαστες μορφές ο πατριαρχικός επίτροπος Πέτρος, αργότερα Αξώμης – Αιθιοποίας, ο π. Κλεόπας, ο Γαζής και αργότερα ο Γ. Βαλλάς. Η συγκεκριμένη εκδήλωση, γίνεται πλέον στις 26 Δεκεμβρίου, αφού θεσπίστηκε αργότερα από τον αείμνηστο πρόεδρο του Ορθόδοξου πνευματικού πατριαρχικού κέντρου Απόλλωνα Βλάχο και τους συνεργάτες του όταν ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 80 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με το συγκεκριμένο κέντρο έχω ιδιαίτερη σχέση αφού εκεί, σε συνεργασία με την Ελληνική κοινότητα Καΐρου, λειτούργησε το 1986, το πρώτο δωρεάν «φροντιστήριο» εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας στο Κάϊρο, όπου είχα αναλάβει την διδασκαλία.
Με την πάροδο του χρόνου «ανακάλυψα» άλλη πηγή για Χριστουγενιάτικα εδέσματα. Το ζαχαροπλαστείο «Αλκαζάρ» του Νικόλα Δαγόπουλου στην οδό 26ης Ιουλίου (πρώην Φουάντ) κοντά στην πλατεία της Όπερας. Εκτός από τις νοστιμιές δεν θα ξεχάσω την ευγένεια του αξέχαστου Νικόλα Δαγόπουλου, προς τον κάθε πελάτη. Για την ιστορία, αξίζει ιδιαίτερη μνεία στο γαλακτομπούρεκο και το παγωτό της μηχανής!!
Πριν ανοίξουν τα σχολεία μεσολαβούσε εκκλησιασμός στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου. Αξέχαστες οι μορφές του μακαριστού Πατριάρχη Αλεξανδρείας Νικολάου του έκτου και του αείμνηστου καθηγητή – λυκειάρχη, ψάλτη Σπύρου Κώττη. Τελείωνε ο εκκλησιασμός, κέρασμα και αναμονή. Έπρεπε να πάει κάποιος «εθελοντής» να ενημερώσει τους οδηγούς των λεωφορείων που περίμεναν πιο πάνω στην περιοχή της Νταράσα, για να έρθουν να μας πάρουν… Το κινητό ήταν άγνωστο τότε!!
Το Χριστουγεννιάτικο και το Πρωτοχρονιάτικο φύλλο από την εφημερίδα «ΦΩΣ», στην οποία είχα εργαστεί στα μαθητικά μου χρόνια, φρόντιζα να τα αγοράζω. Ο εφημεριδοπώλης βρισκόταν αρκετά μακριά, στην αρχή της Σούμπρας, στο πεζοδρόμιο, μπαίνοντας στην οδό Γκεζίρετ Μπαντράν. Στις καθημερινές πήγαινα και μερικές φορές, δεν έβρισκα αφού τα λίγα φύλλα είχαν εξαντληθεί. Δεν ήθελα να ακούσω «Ελ ΦΩΣ χέλες, το ΦΩΣ τελείωσε» για τα συγκεκριμένα φύλλα. Υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που έμεναν στην Σούμπρα. Θυμάμαι τα άρθρα του αείμνηστου Σωκράτη Πατέρα, που ελπίζω να τιμηθεί η προσφορά του κάποια μέρα. Επίσης τα έμμετρα στιχάκια του καθηγητή- ποιητή Λάμπρου Μπενοβία.
Περνούσαν οι μέρες . Σε λίγο θα άνοιγε το σχολείο.
Σειρά έχει η Βασιλόπιτα ….
Έτσι, αναπολώντας τις ανέμελες στιγμές …
Εύχομαι ο καθένας μας να βρει στην υπόλοιπη ζωή το δικό του «φλουρί»…
Καλά Χριστούγεννα. Ευτυχισμένο το 2020. Χρόνια Πολλά και Καλά.
