Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Στέφανος Σουλιμιώτης Μέγας Εκκλησιαρχης Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Περί την ηλίου δύσιν της εορτής των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων , ο Κύριος μας κάλεσε κοντά του τον πιστό λειτουργό του επίγειου θυσιαστηρίου Του, Άγιο Νεκτάριο Μητροπολίτη Πενταπόλεως, για να τον καταστήσει πλέον λειτουργό του Υπερουρανίου θυσιαστηρίου Του.
Η ημέρα δεν ήταν τυχαία . Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας το τάγμα του εκπεσόντος Εωσφόρου θα το αναπληρώσουν κατά την Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία εκείνοι οι μοναχοί οι οποίοι ,”καλον έργον εδιάλεξαν αλλά και το ετελείωσαν καλώς .
“Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στο θεόπνευστο βιβλίο του, την Κλίμακα γράφει: Φως για τους κοσμικούς είναι η πολιτεία των μοναχών. Φως για τους μοναχούς η των Αγγέλων πολιτεία (ζωή). Αυτή ήταν η ζωή του Άγιού μας . Σαν αληθινός Μοναχός έζησε ισάγγελη ζωή . Αγάπησε την μοναχική ζωή από την μικρή του ηλικία .
Καθοδηγούμενος από την Οσιακή μορφή της μυροβόλου Χίου, τον Όσιο Παχώμιο, έγινε Μοναχός στην Ιερά Νέα Μονή της Χίου με τα περίφημα ψηφιδωτά Ως Διάκονος , Πρεσβύτερος και Αρχιερεύς έζησε σαν αληθινός Μοναχός. Η μοναχική ζωή του έδιδε πνευματική χαρά. Η συναναστροφή του με πνευματικές προσωπικότητες της μοναχικής πολιτείας αποδεικνύουν το καλογερικό του ήθος.
Παρά την ηλικία του και τα προβλήματά της, σαν το διψασμένο ελάφι διέτρεξε όλο σχεδόν το περιβόλι της Παναγιάς μας για να ξεδιψάσει στο καθαρό και γάργαρο νερό από τις πνευματικές πηγές του Άθωνος . Ήλθε σε επικοινωνία με γνωστούς και αγνώστους ασκητές και ερημίτες της Αθωνικής πολιτείας. Έτρεχε έχοντας πάντα το πνεύμα της μαθητείας αποκρύπτοντας την ιδιότητα του ,ότι ήταν Επίσκοπος και μάλιστα ο Πενταπόλεως . Η καλή του φήμη δια μέσου των συγγραμμάτων του ήταν γνωστή στο Άγιον Όρος . Πολλες Μονές και Αγιορείτες πατέρες ήταν συνδρομητές των έργων του. Συνδέθηκε με τους Οσίους Δανιήλ τον Κατουνακιώτη, Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη, τον ασκητικότατο Μόναχο Αβιμέλεχ και πολλούς άλλους. Έμαθε την καλογερική αλλά και την δίδαξε στους μαθητές του ορθά. Πνευματικά του αναστήματα οι Όσιοι, Σάββας της Καλύμνου, Αμφιλόχιος της Πάτμου, Φιλόθεος ο Ζερβάκος Γερβάσιος ο Παρασκευόπουλος και οι μοναχές της Μονής που εκείνος ίδρυσε.
Σε μια εποχή που στα γυναικεία κυρίως μοναστήρια υπήρχε λειψανδρία ο Άγιος σύναξε κοντά του αρκετές μοναχές. Τα συγγράμματα του και ιδιαιτέρως οι επιστολές του προς τις μοναχές του αποπνέουν την ευωδιά των πνευματικών του κατορθωμάτων και των μοναχικών του αρετών του. Δίδασκε από τις προσωπικές του εμπειρίες από το περίσσευμα της καρδιάς του. Όλη η ζωή του ήταν γεμάτη θλίψεις, στενοχώριες, ταπεινώσεις και εξευτελισμούς . Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ του. Έκανε υπομονή . Έτσι είναι η ζωή του αληθινού Μονάχου. Στο Άγιον Όρος όταν γίνεται κάποιος μοναχούς του εύχονται όχι απλά καλή υπομονή αλλά καλές υπομονες . Διότι είναι πολλές οι θλίψεις στην καλογερική ζωή.
Είχε βάλει στην καρδιά του, τους λόγους που άκουσε στην ακολουθία της μοναχικής του κουράς “και πεινάσαι έχεις και διψήσαι και γυμνητεύσαι ,υβρισθήναι τε και χλευασθήναι ,ονειδισθήναι και διωχθήναι ,και πολλοίς άλλοις περιαχθήναι λυπηροίς ,οις η κατά Θεόν ζωή χσρακτηρίζεται’ και όταν ταύτα πάντα πάθης ,Χαίρε, φησίν ότι ο μισθός σου πολύς εν τοις ουρανοίς.
Ο Άγιος μας μέσα από τις προσωπικές του ταλαιπωρίες εβίωνε την εν Χριστώ χαρά . Γνώριζε ότι όλες αυτές οι δυσκολίες ήταν τα στεφάνια του ουρανού. Ιδιαιτέρως οι πολλές συκοφαντίες απετέλεσε την κλίμακα της ανόδου του από τα επίγεια στα ουράνια. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, ποτέ δεν αγανάκτησε, ποτέ δεν διεκδίκησε το δίκιο του. Έλεγε στην μοναχές του :” Θέλω να προσεύχεστε για δύο πρόσωπα . Ο ένας με αδίκησε . Ο άλλος με ευεργέτησε ” Ουσιαστικά και τους δύο τους θεωρούσε σημαντικούς εξ ίσου . Τους θεωρούσε ευεργέτες του.
Ήταν όντως ο άνθρωπος του Θεού! Πολύ μεγάλη επιτυχία η μεταφορά γεγονότων της ζωής του στο κινηματογραφικό πανί με την ταινία “Ο άνθρωπος του Θεού”. Δεν γνωρίζω όμως εάν αυτή η ταινία μπόρεσε να μεταφέρει την πνευματική χαρά του Αγίου για τις τόσες ταλαιπωρίες που υπέστη.
Πολύ μας διδάσκει η δική του στάση στα δύσκολα της ζωής . Δεν πρέπει να αγανακτούμε ούτε με τους ανθρώπους, πολύ περισσότερο με το Θεό . Το “Αχ! γιατί σε μένα Θεέ μου” είναι λανθασμένο . Το δόξα σοι ο Θεός και το ευχαριστώ στις δυσκολίες μας είναι εκείνο που κάμπτει το έλος και την αγάπη του Θεού.
Ο προσωπικός μας σταυρός γίνεται ελαφρύς και η πνευματική χαρά η αληθινή χαρά θα πλημμυρίσει τις πληγωμένες καρδιές μας. Ο επίγειος Άγγελος που έγινε ουράνιος Άνθρωπος να μας έχει πάντα υπό το Άγιο Ωμοφόριο Του .
