Γλαρός και Θωμαϊδης, δύο πρόσωπα, μια ζωή, εκατοντάδες αναμνήσεις.

Γράφει ο Γιάννης Μελαχροινούδης

Οι μέρες τέλους και αρχής του έτους συνήθως γιορτάζονται ιδιαίτερα  από όλους μας. «…Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά, ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια με χαρά..», λένε τα λόγια του γνωστού αυτού τραγουδιού.  Ελπίζουμε ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος και τον         «δελεάζουμε» με τα δώρα, τις γαλοπούλες, τους  κουραμπιέδες, τα  μελομακάρονα,  τα κάλαντα , τα ρεβεγιόν  και όλες τις χαρούμενες εκφάνσεις που χαρακτηρίζουν τις μέρες αυτές. 

«..πάει ο παλιός ο χρόνος..» με ένα αυτό-απολογισμό που κάνουμε «αναπολώντας» τι πετύχαμε και τι δεν πετύχαμε. « ..ήρθε ο νέος (χρόνος) με τα δώρα…» δηλαδή οι επιθυμίες μας, οι ευχές μας που θα θέλαμε να πετύχομε στο νέο έτος.

Επίσης αυτές τις μέρες «δουλεύει» αρκετά το flash back. Στοιχείο της ανθρώπινης φύσης  «η θύμηση»,  ο νόστος.  Αναπολούμε, συνήθως όμορφες στιγμές που ζήσαμε στο παρελθόν, μακρινό ή/και πρόσφατο. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις αναμνήσεις, έχουν οι στιγμές από τα ανέμελα χρόνια, τα χρόνια της νιότης, τα χρόνια που η πιο σοβαρή υποχρέωση μας ήταν να «να διαβάσουμε» για το διαγώνισμα των θρησκευτικών, ή πως θα γλυτώσουμε από την αποβολή για τον «κατσουρμά» (κοπάνα) που κάναμε.

Ο Κώστας  Γλαρός, ο πανύψηλος Επιμελητής-Επιστάτης, το άγρυπνο μάτι της αυλής του Σχολείου. Ο πανταχού παρόν. Με μαγικό τρόπο εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο «ανακόπτοντας» τον καυγά ή ματαιώνοντας την κοπάνα, ή προσφέροντας την «σωτήρια» βοήθεια. Η εμφάνιση του, το ύψος του, η «φαλάκρα» του, το σοβαρό του ύφος ήταν από τα βασικά  που έκαναν την σκανδαλιά μας να μένει στο επίπεδο επιθυμίας «για την άλλη φορά».

Πίσω από την «αυστηρή» αυτή εμφάνιση , κρυβόταν ένας στοργικός και πονετικός άνθρωπος που τον απασχολούσε η ασφάλεια όλων των μαθητών.   Θυμάμαι σε μια κατασκήνωση στην Ελλάδα, ήταν ο συνοδός μας,  πόσο μας πρόσεχε και πόσο τον ενδιέφερε να περάσουμε όμορφα. 

Ο Γιάννης Θωμαΐδης, ο δεύτερος Επιμελητής-Επιστάτης του Σχολείου, γνωστός και ως «Τόμσον», με το στρατιωτικό κούρεμα,  λιγομίλητος, σχεδόν ποτέ δεν τον ακούσαμε να μιλά. Τον βλέπω τώρα, όπως και αρκετοί από  εσάς, να διασχίζει με το αγέρωχο βήμα του την αυλή του Σχολείου για να  χτυπίση την καμπάνα σημαίνοντας την λήξη του διαλείμματος.  Πόσες φορές προσπαθήσαμε να τον απασχολήσουμε για να τον καθυστερήσουμε, αλλά εκείνος εκεί σαν εγγλέζος  στην σωστή ώρα από εκεί του βγάλαμε το παρατσούκλι «Τόμσον». Θυμάμαι που μια φορά κάποιοι πιο τολμηροί έλυσαν και έκρυψαν την καμπάνα, αλλά εκείνος απτόητος. Μάλιστα προσπάθησε να δικαιολογήσει τους δράστες για να μην πάρουν αποβολή.  Για χρόνια ήταν ο σημαιοφόρος της Ένωσης Παλαιών Πολεμιστών που υπήρχε στο Κάιρο.

Αναφέροντας τον Γλαρό και τον Θωμαΐδη, θυμήθηκα και τον Ευθύμη (Στυλιανού), τον Διαμαντή (Χρηστοφόρου), τους Έλληνες οδηγούς  των σχολικών  λεωφορείων, οι οποίοι μαζί με τους Αιγυπτίους συναδέλφους τους  Χόσνι και  Μούσα μας μετέφεραν με ασφάλεια από τα σπίτια μας στα Σχολεία , στο Προσκοπείο, στις εκδρομές. Ο γίγαντας Χόσνι χαιρόταν πολύ όταν του τραγουδούσαμε «Χόσνι για Χόσνι έουα τεντόσνι) (μετ = Χόσνι πρόσεχε μην με πατήσεις).  Ποιος δεν θυμάται την Καλλιόπη, την Σαμίρα, την Σοφία ,την Ανίσα τις συνοδούς στα λεωφορεία που  με υπομονή και μητρική στοργή προσπαθούσαν να εξημερώσουν τα «αγρίμια» των μαθητών επιβατών, μεριμνώντας για την ασφάλειά τους.  Στην παρέα και ο γκελεμπιοφόρος  ψηλολελέκας Αμπντάλα, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, που τιμήθηκε από τους εκατοντάδες μαθητές οι οποίοι έδωσαν το όνομα του στον ανθρώπινο σκελετό του εργαστηρίου φυσικής-ανθρωπολογίας του Σχολείου.

Τον θυμάμαι πως «έσωσε» την συναυλία της Μαρίζας Κώχ το 1982 στο θέατρο της Αμπετείου, όταν η γνωστή τραγουδίστρια με την ιδιαίτερη φωνή της «έκαψε» όλες τις ασφάλειες του θεάτρου και ο πολυπράγμων Αμπντάλα βρήκε την λύση. 

Οι λίγες αυτές γραμμές προσπαθούν να αποδώσουν φόρο τιμής όχι μόνο στον Γλαρό και τον Θωμαΐδη αλλά και σε όλους αυτούς τους που με το ρόλο τους και τον τρόπο τους έκανα την σχολική μας καθημερινότητα καλύτερη,  με την αφοσίωση τους και την  προσφορά τους. Αιωνία τους η μνήμη.

Χρόνια πολλά, καλή χρονιά και να είμαστε καλά να θυμόμαστε.