Όσο φυσιολογικό και σίγουρο είναι για εμάς τους ανθρώπους η αλήθεια του θανάτου, μοιάζει πάντα σαν μια βαριά σκιά που πέφτει στον καθένα μας. Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι μια πληγή, αλλά όταν οι απουσίες στην παροικία μας διαδέχονται η μία την άλλη και αρκετά γρήγορα, η θλίψη γίνεται συλλογική, μια κοινή εμπειρία που ενώνει τους πάροικους στη σιωπή και στον πόνο.
Το περασμένο διάστημα λοιπόν ζήσαμε την απώλεια τεσσάρων προσφιλών προσώπων που πόνεσαν όλους μας.
Η πρώτη απώλεια ήταν ενός ήσυχου και ιδιαίτερου νέου ανθρώπου του Παναγιώτη Σκουφαρίδη. Το νεότερο παιδί της οικογένειας των αείμνηστων Σωτήρη και Χρυσάνθης Σκουφαρίδου, άφησε πίσω του -στους δυο μεγαλύτερους αδελφούς του Δημήτρη και Κώστα και στις οικογένειες τους- τον πόνο της απώλειας και όσων δεν πρόλαβαν να ζήσουν μαζί του.
Η δεύτερη απώλεια ήταν αυτή ενός δυναμικού πάροικου του Πρώην Προέδρου της ΕΚΑ Χαρ. Κατσιμπρή. Με τον αείμνηστο Τάκη με συνέδεσε μια φιλία που ξεκίνησε την εποχή που ήμουν ακόμα φοιτητής και πηγαίναμε να παίξουμε μουσική στην Αλεξάνδρεια. Παρά την διαφορά ηλικίας, η αρχοντιά του και το κέφι του αγκάλιαζε όλους μας, και μας έκανε να τον θεωρούμε φίλο μας, και η μοίρα το έφερε να ξαναβρεθούμε μετά από χρόνια σαν Πρόεδροι των αδελφών Κοινοτήτων Καΐρου και Αλεξάνδρειας αντίστοιχα, να θεμελιώσουμε μαζί μια σχέση αλληλοβοήθειας και συνεργασίας των δύο Κοινοτήτων με αποκορύφωμα την προσπάθεια μας να στηρίξουμε δημόσια και πριν την εκλογή του την ΑΘΜ τον Πατριάρχη μας Θεόδωρο τον Β’ σε μια κρίσιμη στιγμή για την παροικία και το Πατριαρχείο. Τον Τάκη θα τον θυμόμαστε πάντα με σεβασμό και αγάπη και είμαστε τυχεροί που τον ζήσαμε!
Η απώλεια μιας λαμπρής Αιγυπτιώτικης προσωπικότητας της Φρόσως Λουκαΐτη τρίτωσε το κακό και άφησε σε όλους μας μια βαθιά λύπη και πόνο καρδιάς τόσο μεγάλο όσο μεγάλη ήταν και η δική της καρδιά. Η Φροσούλα όπως την έλεγαν όλοι οι πάροικοι όσα χρόνια υπηρέτησε στο Ελληνικό Γενικό Προξενείο Καΐρου ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά για όποιον την είχε ανάγκη, χαμογελαστή, πάντα δραστήρια, αεικίνητη που εκτός του άψογου επαγγελματισμού της, είχε ανθρωπιά και πόνο για όποιους έβλεπε πως η γραφειοκρατία τους αδικούσε. Φρόντιζε πάντα να βρει το σωστό δρόμο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους ενώ παράλληλα όμως υπήρξε μια υποδειγματική σύζυγος και χαρισματική μητέρα τριών λαμπρών κοριτσιών.
Το κενό που αφήνει στην οικογένειά της είναι τεράστιο. Για μας που την γνωρίσαμε θα την θυμόμαστε πάντα σαν ένα λαμπερό αστέρι που θα συνοδεύει τις αναμνήσεις μας.
Ο κύκλος όμως των απωλειών δεν έκλεισε με το τρίτο κακό. Μια νέα απώλεια, προ ολίγων ημερών, μιας ευγενικής και γλυκιάς ύπαρξης που όλοι μας αγαπήσαμε και σίγουρα αστειευτήκαμε μαζί της, της Ελένης Τσιλικλή πέταξε από κοντά μας. Η Ελένη υπηρέτησε την γραμματεία της Κοινότητας όλα τα χρόνια της επαγγελματικής της ζωής, έδωσε αγώνες πολλούς, μεγάλωσε δύο λαμπρά παιδιά για τα οποία ήταν πολύ περήφανη, αντιμετώπιζε δε με υπομονή τις προκλήσεις της ζωής. Με το χέρι στην καρδιά πρέπει να της αναγνωρίσουμε πως ήταν ένας όμορφος άνθρωπος και εσωτερικά και εξωτερικά.
Αν και ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους είχε τη δική του ζωή, τη δική του ιστορία, τα δικά του όνειρα, η μοίρα έφερε να φύγουν όλοι μέσα σε μικρό διάστημα, αφήνοντας πίσω συγγενείς, φίλους και γνωστούς να αναρωτιούνται για την τρωτότητα της ύπαρξης και το μυστήριο του θανάτου.
Σε τέτοιες στιγμές, η Κοινότητά μας δεν είναι απλώς ένας τόπος. Γίνεται μια μεγάλη οικογένεια που μοιράζεται το πένθος, και ανάβει κεράκια στη μνήμη όσων έφυγαν. Η συλλογική μνήμη θα κρατήσει ζωντανές τις μορφές τους, καθώς η θλίψη θα μετατρέπεται σιγά σιγά σε σιωπηλή ευγνωμοσύνη για το πέρασμά τους από τη ζωή της Αιγυπτιώτικης παροικίας μας.
Αιώνια τους η μνήμη.
