Αγαπητή Κυρία Μαίρη, υπήρξες πραγματική «δασκάλα» ως το τέλος

Η ΕΚΚ συμμετέχοντας στο πένθος για την απώλεια της κ. Ζεντέλης, μιας υποδειγματικής εκπαιδευτικού της παροικίας μας, πλησίασε έναν λαμπρό μαθητή της τον κ. Δημήτρη Βαζελάκη για να γράψει καλύτερα από όλους με λόγια της καρδιάς και της ψυχής τον ίστατο χαιρετισμό ! Αιώνια της η μνήμη …

 

Κτύπησε το τηλέφωνο,  το απάντησα και στην είδηση που άκουσα δάκρυσα….

Αγαπημένη μου δασκάλα, αγαπημένη μου κυρία Μαίρη έφυγες, κι έτσι ζαλισμένος όπως ήμουν από τα ανάμεικτα συναισθήματα που έφερε η είδηση, προσπαθώντας συνάμα να κρύψω ένα δάκρυ που κυλούσε, βρέθηκα ξάφνου να παίρνω μέρος σε μια ασπρόμαυρη ταινία του σινεμά που ξετυλιγόταν μπροστά μου. Ξαναέζησα όλες εκείνες τις στιγμές που πέρασα πλάι σου στο πιάνο, απέναντι σου στο θρανίο μαθητής, μαζί σου στο θέατρο της Αχιλλοπουλείου Σχολής όταν κάναμε πρόβες  τα τραγούδια της επόμενης σχολικής εορτής. Ατέλειωτες ώρες διδασκαλίας έγιναν μια ταινία μικρού μήκους που σαν τέλειωσε την ξαναέφερα γρήγορα από την αρχή λαχταρώντας να σε ξαναδώ.  Να ξαναθυμηθώ την αγαπημένη μου δασκάλα, εκείνη που με έκανε να γνωρίσω την μουσική και να την αγαπήσω.

Θα μου μείνει αξέχαστος ο μοναδικός τρόπος που μου δίδαξες τα μυστικά της μουσικής, την τεχνική να κάθομαι στο πιάνο και να βγάζω μουσική. Η δική σου αγάπη για την μουσική φαινόταν στην κίνηση του σώματός σου όταν άγγιζες τα πλήκτρα. Το παίξιμό σου έκανε τις μελωδίες που ήταν γραμμένες στο πεντάγραμμο να μιλήσουν. Σε κοιτούσα και απορούσα πως αυτές οι ασπρόμαυρες κουκίδες στο πεντάγραμμο σε συνδυασμό με τα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου μπορούν να κρύβουν τόσο πολύ χρώμα μέσα τους. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα, πως σαν ήμουν μικρός, κάθε φορά που είχα την τύχη να σε ακούσω να παίζεις δύσκολα μουσικά κομμάτια στο πιάνο σε θαύμαζα. Αισθανόμουν περήφανος και ήθελα να πω σε όλο τον κόσμο πως «η κυρία Μαίρη που μόλις ακούσατε είναι η δική μου δασκάλα».  Θυμάμαι πως η χαρά μου μεγάλωνε όταν άκουγα από τους γονείς μου και τους οικογενειακούς μας φίλους πως «η κυρία Μαίρη έχει δώσει κονσέρτα» και μάλιστα αν είναι σωστές οι πληροφορίες που θυμάμαι, μέρος ενός κονσέρτου (η και ολόκληρο) είχε προβληθεί στην Αιγυπτιακή τηλεόραση.

Για την παροικία μας όμως δεν ήσουν μόνο η καθηγήτρια της μουσικής. Ήσουν η καθηγήτρια τόσο των Αγγλικών όσο και των Γαλλικών. Δίδαξες, πάντα με εκείνο το χαμόγελό σου και την αστείρευτη υπομονή που σε διέκρινε, για πολλά χρόνια στην Αχιλλοπούλειο Σχολή, την Αμπέτειο Σχολή  αλλά και την ΑΣΤΕΚ (Ανωτέρα Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης).

Είχα την τύχη οι οικογένειές μας να έχουν φιλικές σχέσεις. Με αυτό τον τρόπο είχα γνωρίσει και τον άνθρωπο που έκρυβες μέσα  σου.  Την αμέριστη αγάπη σου για την οικογένειά σου. Τις έννοιες της μάνας για τον ξενιτεμένο γιο στην Σουηδία, την αγάπη σου για την κόρη σου.  Σε είδα με πόσο ενδιαφέρον φρόντισες την δική σου μητέρα ως την ώρα που της έκλεισες τα μάτια και τέλος γνώρισα το σύζυγό σου, τον κύριο Ανδρέα έναν από τους σημαντικότερους ηχολήπτες του Αιγυπτιακού Κινηματογράφου (εργάστηκε στο Studio Nahas αν θυμάμαι σωστά).

Υπήρξες πραγματική «δασκάλα» ως το τέλος.  Θυμάμαι όταν πριν λίγα χρόνια μιλήσαμε στο τηλέφωνο με πόσο ενδιαφέρον με ρώτησες αν ακόμη παίζω πιάνο.  Ένιωσα στο ακουστικό την χαρά σου στην θετική απάντησή μου. Ήταν ένα τηλεφώνημα φορτισμένο συναισθηματικά. Είχαμε τόσα να πούμε ο ένας στον άλλον ! Τότε, σε εκείνο το τηλεφώνημα, αν και δεν είχες καμία υποχρέωση, γύρισες και μου έμαθες ακόμη ένα μυστικό…. Μου είπες να βγάλω από τα συρτάρια μου και να θυμηθώ το Turkish March (Rondo alla Turca) του Μότσαρτ,  γιατί δίνει κέφι στην παρέα και δεν είναι πολύ δύσκολο.  Και τονίζω αυτό που έγραψα παραπάνω. Με τους νόμους της αγοράς «δεν είχες καμία υποχρέωση», η αγάπη σου όμως για αυτό που έκανες σου έβγαζε αυθόρμητα «την δασκάλα» που έκρυβες μέσα σου, ακόμη κι όταν είχες αποσυρθεί. Όποτε σου δινόταν η ευκαιρία το έκανες με όλη σου την καρδιά,  γιατί γνώριζες κάτι που πολύ λίγοι γνωρίζουν και εφαρμόζουν πως δηλαδή  «όση γνώση και αν δώσεις στους μαθητές σου, η δική σου γνώση δεν θα στερέψει, τουναντίον θα γίνεις καλύτερη δασκάλα…»

Θέλω να ξέρεις ότι ήσουν αγαπητή σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριές σου.  Είμαι σίγουρος πως από εκεί πάνω έχεις δει πως οι κόποι σου δεν πήγανε χαμένοι.  Στο Facebook τα σχόλια στην είδηση του θανάτου σου αποτελούν τρανή απόδειξη αυτής της αγάπης. Αποφάσισα να αντιγράψω τελειώνοντας μερικά από τα πάρα πολλά σχόλια που έγραψαν κι ανάρτησαν αυθόρμητα οι μαθητές και μαθήτριές σου μέχρι αυτή την ώρα.

Αγαπητή κυρία Μαίρη,  καλό Παράδεισο. Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες …

Δημήτρης Βαζελάκης

Αθήνα – 11 Αυγούστου 2018