Η Μαρία Αδαμαντίδου γράφει για τον Νικόλα Γουναρόπουλο

Η Μαρία Αδαμαντίδου, δημοσιογράφος – ερευνήτρια της ιστορίας των Αιγυπτιωτών και ένα από τα αρχικά στελέχη του «Νέου Φωτός» αποτυπώνει στο χαρτί τις σκέψεις και τα συναισθήματά της για τον αγαπημένο πάροικο, Νικόλα Γουναρόπουλο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή.

…για τον Νικόλα Γουναρόπουλο
Βαθιά θλίψη με κατέλαβε όταν έμαθα για τον θάνατο του Νικόλα Γουναρόπουλου. Ήταν για μένα όχι μόνο φίλος αλλά και η μνήμη του ελληνικού Καΐρου, η εγκυκλοπαίδεια μου! Ήξερε τους πάντες, θυμόταν τα πάντα. «Νικόλα, ποιος είναι αυτός;» τον ρωτούσα κάθε τόσο, δείχνοντάς του παλιές φωτογραφίες, μια ζωή να ταυτοποιώ τους άγνωστους. Και μου έλεγε όχι μόνο τα ονόματα αλλά και την ιστορία πίσω από τα ονόματα. Ποιος ήξερε λ.χ. ότι ο Αιγυπτιάδης λεγόταν αρχικά Μισίρογλου; 

Όλη του η ζωή στο Κάιρο περασμένη, στις καλές εποχές και στις όχι τόσο, με γονείς από την Κάρυστο (πατέρας) και την Κεφαλονιά (μητέρα). Δημοτικό στο σχολείο των αδελφών Πουλίου («ήταν Fuhrer, αυστηρές!»), ύστερα τέσσερα χρόνια στην Ξενάκειο και δυό χρόνια, τέλος, στην Αμπέτειο. Ο Νικόλας δεν ήταν αυτό που λέμε καλός μαθητής («στη Φυσική απερρίφθην μετά πολλών επαίνων» έλεγε και γελούσε) αλλά έγραφε πολύ καλές εκθέσεις, ίσως γι’ αυτό λάτρεψε και τον φιλόλογο Νικήτα Πατρό. Όταν χρόνια μετά, τυχαία συνάντησε τον Πατρό στο δρόμο στην Αθήνα, τον χαιρέτησε κι ύστερα έσκυψε και του φίλησε το χέρι. «Ήμουν μαθητής σας στην Αμπέτειο», του εξήγησε.

Παντρεύτηκε την Καϊρινή Μαίρη Δαρανά το 1963, αλλά οι επαγγελματικές ανάγκες χώρισαν το ζευγάρι πρώτα γεωγραφικά, ύστερα ουσιαστικά – ο γάμος διαλύθηκε στη δεκαετία του 1980. Ασχολήθηκε με εργολαβίες κατασκευών στο Κάιρο και στην αιγυπτιακή επαρχία (Μνημείο των Ελλήνων Πεσόντων στο Αλαμέιν, πτέρυγα της Εντατικής στο Ελληνικό Νοσοκομείο σε παλαιότερη ανακαίνιση κ.ά.) με συνεργάτες Αιγυπτίους που, όπως  μου είπε, τους θεωρεί «αδελφούς». Δραστήριος στα παροικιακά, υπήρξε γραμματέας του Συλλόγου Παλαιών Προσκόπων (1961-1969) αλλά, εκεί που αφιερώθηκε πραγματικά ήταν ο Ναυτικός Όμιλος Καΐρου, τον οποίο αγάπησε «μέχρις αηδίας», όπου μου είπε κάποια στιγμή με το χαρακτηριστικό του χιούμορ.

Γραμματέας στο ΔΣ από την εποχή του Παναγιώτη Πετρίδη στις αρχές της δεκαετίας ΄60 μέχρι το 2003, την εποχή του Δάκη Πάτσαλη. Σαράντα χρόνια προσφοράς! Μάλιστα έγραφε κείμενα και για τον «Κωπηλάτη», το μικρό δακτυλογραφημένο περιοδικό που εκδιδόταν στη δεκαετία του 1990. Ύστερα ακολούθησε η περίοδος του Ελληνικού Κέντρου, στο οποίο κράτησε τη θέση του ταμία για πολλά χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια έβλεπε ότι πλησίαζε η ώρα που σαν τους φίλους του Σπύρο Καπανταϊδάκη και Αδαμάντιο Γεωργίου θα πήγαινε «στας αιωνίους μονάς» όπως έλεγε μισοαστεία-μισοσοβαρά, δείχνοντας με το χέρι προς τα πάνω. Φέτος το καλοκαίρι ένιωθε τέτοια αδυναμία που δεν ήρθε στην Αθήνα όπως συνήθιζε. Κι ύστερα, νοσοκομείο και ξανά νοσοκομείο. Γεννημένος το 1930, πόσο να αντέξει ένα σώμα; Προχθές γράφτηκε το τέλος. Ήθελε, μου είχε πει, να πάρει «μαζί του» το τετράδιο των εκθέσεών του της Αμπετείου. Αυτό με τους καλούς βαθμούς από τον Πατρό. Δεν ξέρω αν η επιθυμία του αυτή πραγματοποιήθηκε από κάποιον άλλο φίλο που τη γνώριζε. Αν το τετράδιο είναι ακόμη κάπου σπίτι του Νικόλα, ας φυλαχτεί, να τον θυμούνται οι επόμενοι.
Μαρία Αδαμαντίδου. 19.10.2019