Αγγ. Κουτρουμπάκης: Η λήξη της σχολικής χρονιάς στην Αμπέτειο

(*Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μ. Αδαμαντίδου και του Αγγ. Κουτρουμπάκη και προορίζονται για δημοσίευση στο «Νέο Φως» και στην επίσημη ιστοσελίδα της Ε.Κ.Κ ekkairo.org. Οποιαδήποτε αναπαραγωγή τους επιτρέπεται μόνο έπειτα από συνεννόηση με τους έχοντες  τα πνευματικά δικαιώματα).

Δώδεκα χρόνια στο σχολείο, δώδεκα λήξεις! Που να θυμάται κανείς πολλές λεπτομέρειες, μετά από τόσο καιρό… Η πρώτη μου εμπειρία, φυσικά, ήταν οι λήξεις μετά την πρώτη τάξη Δημοτικού, το 1953-1954. Ήταν και η τελευταία χρονιά που λειτούργησε η Αμπέτειος Σχολή στην οδό Φουάντ (σήμερα ονομάζεται 26ης Ιουλίου). Την επόμενη χρονιά μεταφέρθηκε σε ολοκαίνουργιο κτίριο στο Ντεμερντάς όπου έζησα εκεί τις υπόλοιπες ένδεκα. Για τον καθένα μας είχε άλλη έννοια αυτή η γιορτή. Για τη διοίκηση, τους καθηγητές, τους δασκάλους, ήταν μια επιβεβαίωση ότι είχαν εκτελέσει με επιτυχία το καθήκον τους για άλλη μία σχολική περίοδο. Κάθε χρονιά είχε τις δικές της δυσκολίες και προβλήματα: οικονομικά, οργανωτικά, συγχωνεύσεις σχολείων, μείωση μαθητών λόγω επαναπατρισμού και συνεχή συνεργασία με το αιγυπτιακό κράτος με αφορμή τις νέες νομοθεσίες για τα ξένα σχολεία.

Γράφει ο Άγγελος Κουτρουμπάκης, απόφοιτος του 1966 της Αμπετείου Σχολής Καΐρου

Αυτά, βέβαια, και πολλά άλλα θέματα δεν απασχολούσαν τόσο τους μαθητές γιατί δεν γινόντουσαν όλα γνωστά σε μας. Εκτός αν κάποιες αποφάσεις άλλαζαν σημαντικά την καθημερινότητά μας, όπως όταν ανακοινώθηκε το 1964, ότι από τη επόμενη σχολική χρονιά η Αμπέτειος, μετά από τόσα χρόνια, θα γινόταν μικτό σχολείο. Σπουδαία είδηση για μας τα αγόρια. Πανηγυρίσαμε τότε! Για να ξαναγυρίσω στην τελετή των λήξεων, εμάς τους μαθητές δεν μας ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι ομιλίες των επισήμων κατά τη διάρκεια της. Οι δικές μας αγωνίες ήταν να ολοκληρώσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε την κάθε τάξη, καθώς πλησίαζε η σημαντική στιγμή της τελικής αποφοίτησης μας. Και όσο μεγαλώναμε, τόσο πιο πολύ μας απασχολούσε το τι θα γίνει μετά το σχολείο, τι θα σπουδάζαμε, τι επάγγελμα θα διαλέγαμε. Οι λήξεις, πάντως, ήταν μία ευκαιρία να συναντηθούμε με τους φίλους και συμμαθητές άλλη μία φορά, πριν το μακρύ και ελεύθερο καλοκαίρι να μας χωρίσει. Οι λήξεις ήταν στην ουσία η έναρξη των διακοπών μας.

Οι τελετές λήξης γινόντουσαν αρχές Ιουλίου, στην αυλή του σχολείου, απογευματάκι, για αποφυγή της ζέστης. Εκτός από την διοίκηση, τους καθηγητές και δασκάλους παρόντες ήταν σχεδόν όλοι οι παράγοντες της παροικίας: πρέσβης, πρόξενος, στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας, κοινοτικοί επίτροποι, εκπρόσωποι του πατριαρχείου, εκπρόσωπος του αιγυπτιακού κράτους, δημοσιογράφοι. Οι γονείς, συγγενείς και φίλοι που παρευρίσκονταν στην τελετή ήταν εκεί για να καμαρώσουν τα παιδιά τους, να συμμετέχουν στα κοινά της παροικίας, αλλά και να ενημερωθούν για παροικιακά ζητήματα, μέσα από τις ομιλίες και τους απολογισμούς των ειδικών της εκπαίδευσης. Ήταν μια σημαντική κοινωνική συνάθροιση.

Το ξεκίνημα γινόταν με την προσευχή από την σχολική χορωδία, υπό την επίβλεψη του  δασκάλου Στέφανου Παπαστεφάνου. Σε παλιότερες εποχές, όταν υπήρχε και η σχολική φιλαρμονική, έπαιζε εμβατήρια αλλά και βαλς και μετά ακολουθούσαν απαγγελίες ποιημάτων.

Η κυρίως ομιλία, ο απολογισμός της χρονιάς, φυσικά γινόταν από τον διευθυντή της Σχολής, τον Θεοδόσιο Κονά ο οποίος ανέφερε τα διάφορα θέματα που απασχόλησαν την διοίκηση, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, τον συντονισμό με τα άλλα ελληνικά σχολεία της Αιγύπτου, τους επιθεωρητές και το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας. Σημαντικό μέρος της ομιλίας ήταν η στενή συνεργασία με τον διευθυντή του Αραβικού τμήματος της Αμπετείου, αλλά και με το Αιγυπτιακό υπουργείο Παιδείας. Στο μικρόφωνο ακολουθούσε τον Κονά ο διευθυντής του Αραβικού τμήματος, που για αρκετά χρόνια ήταν ο Νασρ Σουρούρ, ενώ οι χαιρετισμοί του Προέδρου της Eφορείας Αμπετείου Σχολής Αρχιεπισκόπου Σινά Πορφυρίου και άλλων σημαντικών παραγόντων, ολοκλήρωναν εκείνο το μέρος της τελετής.

Οι γονείς αλλά και οι μαθητές περιμέναμε πως και πως τη στιγμή της αναγγελίας και απονομής των βραβείων στους αριστεύσαντες μαθητές όλων των τάξεων. Τα βραβεία προσέφεραν η Ιερά Μονή Σινά, αλλά και πολλοί ιδιώτες, ελληνικές αδελφότητες, σωματεία του Καΐρου. Μεγάλη στιγμή ήταν η παράδοση των απολυτηρίων διπλωμάτων στους αποφοίτους.

Η εκδήλωση έκλεινε με αποχαιρετιστήριο λόγο από κάποιον απόφοιτο και τους εθνικούς ύμνους Ελλάδος και Αιγύπτου. Κάποιες χρονιές ακολουθούσε και έκθεση χειροτεχνίας των μαθητών σε αίθουσα μέσα στο κτίριο. Για παράδειγμα, τη χρονιά της δικής μου αποφοίτησης, το 1966, οι τελειόφοιτοι παρουσιάσαμε διάφορα θρησκευτικά αντικείμενα και σύμβολα (σταυρούς, εικόνες κλπ.) που οι ίδιοι κατασκευάσαμε υπό την επίβλεψη του αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Μανιατόπουλου, καθηγητή Θρησκευτικών.

Εγώ, θυμάμαι, είχα φτιάξει μια ξύλινη μικρογραφία του πατριαρχικού θρόνου!

Μετά την εκδήλωση, οι επισκέπτες και οι μαθητές ξανασμίγανε για να ανταλλάξουνε ευχές και συγχαρητήρια. Μετά τους αποχαιρετισμούς άδειαζε σιγά – σιγά η αυλή κι έμενε σιωπηλή, μέχρι να ξαναγεμίσει με μαθητικές φωνές την επόμενη σχολική περίοδο.

*To κείμενο δημοσιεύθηκε στο Νέο Φως στις 29.6.20