25η Μαρτίου, Διώρυγα, Δεκαετία ’60 – Aναμνήσεις του Ν. Θεοχάρη από Σουέζ, Ισμαηλία, Πορτ Φουάτ

Ο  Εορτασμός εφέτος της Ελληνικής Ανεξαρτησίας του 1821 είναι ιδιαίτερα σημαντικός λόγω της επετείου των  200 ετών.  Εορτάζουμε την μνήμη ηρώων  και ηρωίδων που μαζί με Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, εξασφάλισαν την Ανεξαρτησία μας. Αιγυπτιώτες διαμένοντες πλέον στην Ελλάδα, αλλά και όσοι ευρίσκονται στα πέρατα της Οικουμένης, θυμούνται πάντα την Γενέτειρα, τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, την αγαπημένη εποχή με τους γονείς τους που κύλησε τόσο γρήγορα. Ένας από αυτούς είμαι και εγώ, με ευχαρίστηση σας περιγράφω τις Ανεξίτηλες Αναμνήσεις μου.

Γράφει ο Νικόλαος Θεοχάρης τέως βαθμοφόρος Περιφερείας Προσκόπων Καΐρου

Αι Εκκλησίες μας, τα Σχολεία μας, οι γειτονιές μας στην Αίγυπτο υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το Ελληνικό στοιχείο κρατά Θερμοπύλες με άσβεστες δάδες τις Ελληνικές Παραδόσεις και άξιους συντελεστές υπό την καθοδήγηση της Α.Θ.Μ Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β’.

Την ημέρα του Ευαγγελισμού, διπλής εορτής, περιμέναμε με λαχτάρα μέρες πριν γιατί σήμαινε πολλά. Είχαμε τις ονομαστικές εορτές, νοικοκυρές με χαρά κατέκλυζαν τα εμπορικά για δώρα. Άλλες αγόραζαν ρούχα για τα παιδιά τους. Η κίνηση στην αγορά γινότανε πιο πυκνή. Πολλά σπίτια στη Διώρυγα άρχιζαν από τις εννέα του μήνα να κάνουν έξοδα καθότι ήταν η μέρα πληρωμής υπαλλήλων και των εργατών της «Companie Universelle». Αρκετοί από την Κοινότητα Ισμαηλίας προγραμμάτιζαν μετακινήσεις προς το Πορτ- Φουάτ να δουν την γιαγιά τους ή τον αδερφό τους, και στο Πορτ-Σαίδ όπου τα καταστήματα ήσαν πολλά. Εκεί είχαμε μέχρι και καπελού για μοδάτα καπέλα με βέλο. Μερικές μανάδες αντί να πάνε στη μοδίστρα για το νέο κόκκινο/ μπέζ φόρεμα, προτιμούσαν να εξασφαλίσουν στον ράπτη σε κάποιο στενό δρόμο το λευκό κοστούμι του γιου τους.

Τα πολυκαταστήματα Αθανασούλη τα «Selecta» ήσαν γεμάτα από γονείς που ήθελαν τα παιδιά τους πρόσκοποι, λυκόπουλα, πουλάκια και Οδηγοί να εμφανιστούν στη Δοξολογία με την νέα στολή που είχε περιγράψει γραπτώς η Τοπική Εφορία στο Προσκοπείο του Πορτ – Φουάτ όπου περνάγαμε απέναντι στην πέρα-πάντα με το Ferry Boat, την Maadiya αραβικά. Στα μαγαζιά έκαναν πηγαδάκια κυρίες και στους φούρνους τους ελληνικούς για να ανταλλάξουν συνταγές, ενώ κοντά στα Σχολεία όπου ήταν το Καφέ – Μπυραρία των Αδελφών Λεμόνη μαζευόντουσαν οι άνδρες να κλείσουν τραπέζι στην Λέσχη «Η Στέγη» ή στους «Αποστράτους». Βλέπετε ήταν νωρίς ακόμη για να λειτουργήσει  το εστιατόριο στον Ναυτικό Όμιλο.
Άλλες νοικοκυρές πήγαιναν στον κήπο «Φεριάλ» στο μεγάλο ανθοπωλείο για να παραγγείλουν το στόλισμα της Εικόνας.

Από τα Σχολεία και τον Μητροπολιτικό Ναό την Μεταμόρφωση του Σωτήρος ακούγαμε τύμπανα και παραγγέλματα.

Μαθητές κάνανε δοκιμή παρελάσεως στο σχολικό γήπεδο ενώ αργότερα το ίδιο έκαναν οι προσκοπικές δυνάμεις στον αυλόγυρο της Εκκλησίας.

Ανήμερα κατά την Δοξολογία όπου την τάξη τηρούσαν οι Πρόσκοποι, στην είσοδο του κήπου οι κυρίες του Φιλοπτώχου Σωματείου

μοίραζαν υφασμάτινες λευκο-γαλάζιες καρφίτσες. Μετά την άφιξη των επισήμων ακούγαμε με κατάνυξη τη φωνή του Μητροπολίτου Πηλουσίου Παρθένιου, όπως και των πατέρων Αλεξάνδρου, Γεωργίου και Πολυεύκτου. Η Εκκλησία μας γεμάτη από σημαίες και λάβαρα. Στα σπίτια, στα καταστήματα, στο Προξενείο του Πόρτου μας κυμάτιζε η Γαλανόλευκος! Οι Αιγύπτιοι με χαρά παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις. Μετά την Δοξολογία, μνημόσυνο υπέρ των Πεσόντων στο  Ελ  Αλαμέιν και αλλού. Ακολουθούσε η παρέλαση στους δρόμους (κάποια χρόνια) ή στον προαύλιο χώρο αργότερα, και βέβαια η δεξίωση από τον Πρόξενο Παναγιώτη Σκαλιέρη. Αργά το απόγευμα εθνικός εορτασμός και στα δυο μεγαλύτερα Σωματεία. Ως Βαθμοφόρος Περιφερείας Καΐρου στην Διώρυγα, μετά το Πόρτ- Σαίδ  υπηρέτησα με εντολή του αειμνήστου Ι. Λιούφη ως Αρχηγός Προσκόπων στην Ισμαηλία, την χαρούμενη εποχή όμως διέκοψε ο πόλεμος του ’67 {…}
Στην Εκκλησία του Αγίου Μηνά Δοξολογίες, εκδηλώσεις υπήρξαν και πέραν του 1966, έτσι την 25η Μαρτίου 1967 η Εθνική μας Εορτή εγένετο με πάσα επισημότητα. Έμελλε να είναι η τελευταία λόγω πολέμου και καθημερινών βομβαρδισμών 15 μηνών από πυρά πυροβολικού.

Πολλά που έζησα και ζήσαμε πρέπει να εξιστορηθούν με υλικό σχετικά με την ζωή μας στην Διώρυγα. Με συγκίνηση κλείνω το πρώτο άρθρο μου στην αγαπημένη μας Εφημερίδα αναφέροντας σας ότι υπήρξα τότε και Ανταποκριτής Π.Ζ. για το «ΦΩΣ» στην Διώρυγα μέχρι τον Απρίλιο 1969 λόγω αναχωρήσεώς μας στην Ελλάδα. Γράφω δηλαδή σήμερα στο «Νέο Φως» μετά 52 ολόκληρα χρόνια!

Ευχαριστώ την Δ/νση της Εφημερίδος για την φιλοξενία.

Λεζάντα φωτογραφίας στην κεφαλή:

Ενωμοτία παρελαύνει ενώπιον των επισήμων ενώ έχουν ήδη περάσει η σημαία, τυμπανιστές και άλλα τμήματα.