O Σύλλογος Ελλήνων Επιστημόνων “Πτολεμαίος ο Α” αποχαιρετά την Γεωργία Μαστουρίδη

Με οδύνη ανείπωτη ο Σύλλογός μας αποχαιρετά την Γεωργία Μαστουρίδη Αντιπρόεδρο της Ελληνικής Αδελφότητας των εν Αιγύπτω Κυπρίων στην Αλεξάνδρεια, διακεκριμένη Εκπαιδευτικό με εθελοντική προσφορά προς την Κοινότητα και μέλος του Συλλόγου μας, τον οποίο τιμούσε ανελλιπώς σε κάθε του δραστηριότητα· φίλη ανυπόκριτη, πολυαγαπημένη, ξεχωριστή, με συμ-παράσταση αθόρυβη και αποτελεσματική.

Η Γεωργία στα παιδιά πού δίδασκε, άνοιγε διάπλατα πάντοτε τον πλούσιο θησαυρό του κόσμου και των γνώσεών της· όταν συνομιλούσε ή συνεργαζόταν με φίλους και γνωστούς , δεν δίδασκε μόνον με την λακωνική ακρίβεια του μετρημένου λόγου της αλλά και με τα πολλά συμφραζόμενά των απαντήσεών της, ή άλλοτε με μία σιωπή του τύπου «θοῦ Κὺριε φυλακὴν τῷ στόματί μου».

Ως άνθρωπος διεπόταν από μία πειθαρχία προσωπική και υπευθυνότητα διακριτική, ξένη προς κάθε αυτοπροβολή· για ο,τι ανελάμβανε ως έργο ή ως συλλογική εκπροσώπηση, διακρινόταν για την συνέπεια και την αποτελεσμα-τικότητά της, χωρίς να την ενδιαφέρει οποιαδήποτε αναγνώριση ή ανταμοιβή· το πρόσωπό της απέδιδε μία υποδόρια γαλήνη ελευθερίας και αναπαύσεως, επιστέγασμα μιάς δια βίου ακριβούς αντιστοιχίσεως των λόγων προς τα έργα της.  Καθὼς άφηνε στο παρασκήνιο της ζωῆς την  προσωπική  της εσωτερική γαλήνη, αυτὴ ανεδύθει στο προσκήνιο από το εν ερήνη κοιμώμενο πρόσωπό της.

Όταν κάτι την ευχαριστούσε, φωτιζόταν απὸ ένα παιδικὸ χαμόγελο πρόδηλα χαρωπό· ο,τι την  προβλημάτιζε ή την ανησυχούσε, σκοτείνιαζε από μία  ανεπαίσθητη ανείπωτη θλίψη που την διαπερνούσε· ποτέ δν την είδαμε να σχολιάζει πρόσωπα και πράγματα· αντί αυτών διερευνούσε δυνατές λύσεις σε ο,τι προέκυπτε. Τα προσωπικά της θέματα κατἀ περίπτωση κοιτούσε να διευθετεί όσο μπορούσε μόνη της· δεν την ανησυχούσαν αυτά τόσον· πικραμένη κυρίως ήταν όπως έβλεπε να κινείται ο κόσμος που μεγάλωσε, διδάχθηκε, αγάπησε και δίδαξε, προς μία κατεύθυνση χωρίς ευοίωνο αύριο.

Η γαλήνη που φώτισε το κοιμώμενο πρόσωπο της Γεωργίας Μαστουρίδη έδειξε πως ευτύχισε να ολοκληρώσει ένα προσωπικό και κοινό βίο καλής απολογίας· Η τελευταία εικόνα του προσώπου της, με το σκεπτικό της πρόσωπο στην  φωτογραφία που επιλέχθηκε να την συνοδεύσει στην εξόδιο ακολουθία της, δεν παρηγόρησε μόνον την ὀδύνη  που προξένησε η απρό-σμενη και πρόωρη εκδημιάς της·  δι΄αυτής αρρήτως  άφησε  μία υπόμνηση προς όλους για δράση, σχετικὴ με  την ανησυχία προς το μέλλον των κοινών του τόπου και του κόσμου της·  το τελευταίο μετέωρο  βλέμμα της έμοιαζε να λέει: «Πώς φτάσαμε όπου φτάσαμε! δεν ξέρω τί να γίνῃ· αν κάπως δεν αλλάξουμε, τίποτε δεν θα μείνει».

Ο Θεὸς να αναπαύσει απὸ την πικρία και ανησυχία την αγαθή ψυχή της, και εμείς να την μνημονεύουμε διά βίου.