Ένα ακόμα «καμπανάκι» για τον Ελληνικό Ναυτικό μας  Όμιλο στο Κάιρο

Η Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου ήταν η τελευταία ημέρα υποβολής υποψηφιοτήτων για την κάλυψη των κενών θέσεων του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Ναυτικού Ομίλου Καΐρου. Προς έκπληξη όλων μας, πληροφορηθήκαμε ότι η διαδικασία κατέστη άκαρπος, αφήνοντας τον Όμιλο στην ίδια κατάσταση των σοβαρών ελλείψεων στις θέσεις του Διοικητικού Συμβουλίου. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι « Μια χαρά είναι και έτσι, δεν πειράζει αν δεν καλυφθούν όλες οι θέσεις…»

Όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η χθεσινή ημέρα σήμανε ένα ακόμα καθοριστικό καμπανάκι για το μέλλον, αλλά και για την βιωσιμότητα του Ελληνικού Ναυτικού Ομίλου του Καΐρου. Το κάθε ένα σωματείο της παροικίας μας, μπορεί να είναι ανεξάρτητο (και ορθώς είναι) από την διοίκηση της Ελληνικής Κοινότητας, αποτελεί όμως αναντίρρητα τον φορέα όλων των αναμνήσεων και των εκδηλώσεων της ίδιας της ζωής μας, της ζωής των γονιών, αλλά και των παππούδων μας.

Το κάθε σωματείο, ως αναπόσπαστο κύτταρο, είναι συνυφασμένο με την ίδια την ζωή της Ελληνικής μας παροικίας . Είναι εκεί που κάναμε το γλέντι του γάμου μας ή εκεί που πήγαμε για πολλοστή φορά στον γάμο του φίλου μας.  Είναι εκεί που τα παιδιά μας κάνανε παιδικά πάρτι ή εκεί που απλά γνωρίσαμε τον μελλοντικό μας σύντροφο. Αλλά είναι και εκεί που πήγαμε για έναν καφέ, ένα φαγητό , ή μπήκαμε χωρίς πλάνο, γιατί ξέραμε ότι όλο και κάποιον γνωστό θα δούμε, για να πούμε μια κουβέντα.

Και αν θέλουμε να στρέψουμε τον προβολέα λίγο παραπάνω στον Ελληνικό Ναυτικό μας  Όμιλο, είναι εκεί που για χρόνια παίρναμε το Μαγιάτικο στεφάνι μας και εκεί που με χαμόγελο πετούσαμε τον χαρταετό μας, ως παιδιά την Καθαρή Δευτέρα.

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ραχοκοκαλιά που στηρίζει το κάθε παροικιακό σωματείο. Θα μπορούσε κάποιος εδώ να πει ότι η αφήγηση αυτή ρέπει προς έναν ακατάσχετο ρομαντισμό, και ότι η εποχή μας χρειάζεται λογική και όχι συναίσθημα.

Ως κατακλείδα της μικρής αυτής τοποθέτησης θα συμφωνούσαμε ότι η κοινή λογική είναι απαραίτητη, αλλά από μόνη της ευτυχώς… δεν αρκεί. Χρειάζεται και το συναίσθημα, χρειάζεται να μιλήσει και η καρδιά μας … πριν είναι αργά.

Ο Όμιλος ανήκει σε όλους μας. Ας πάρουμε αυτό το “καμπανάκι” που χτύπησε, σοβαρά και ας είμαστε όλοι εκεί, δίπλα στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο στην Γενική του Συνέλευση τον Νοέμβριο για να ζωντανέψουμε την μνήμη από το δικό μας χθες, αλλά και να οραματιστούμε όλοι μαζί το αύριο που θέλουμε για το ιστορικό αυτό σωματείο της Ελληνικής μας παροικίας.