Αιωνία σας η μνήμη Γεωργία Ποντικίδου, Νικόλα Πολίτη και  Νικόλα Γουναρόπουλε

Όταν ένας αγαπημένος μας άνθρωπος  φεύγει από την ζωή, φεύγει μαζί του και ένα κομμάτι δικό μας, ένα κομμάτι από την καρδιά μας, την ψυχή και το μυαλό μας. Και αυτό το κομμάτι, το δικό μας κομμάτι, που ξεριζώνει βίαια ο θάνατος, το νιώθουμε στο σώμα μας να λείπει.

Και όσο ζούμε, όσα χρόνια και αν περάσουν, αυτός ο πόνος δεν φεύγει ποτέ. Μόνο εμείς μαθαίνουμε να ζούμε μαζί του και ο πόνος αυτός ο βουβός, ο βαθύς, που πάντα αιμορραγεί, μαθαίνει και αυτός να ζει μαζί μας. Και κάπως έτσι, λέμε ότι η ζωή συνεχίζεται.

Ως άνθρωποι έχουμε ευλογηθεί με το προνόμιο, αλλά και το μεγάλο βάσανο της μνήμης. Για αυτή την μνήμη το Σάββατο 4 Νοεμβρίου συγκεντρωθήκαμε με πολλή αγάπη στην Εκκλησία της Παναγίας στον Αι Γιώργη και θυμηθήκαμε τρείς αγαπημένους μας ανθρώπους, που έχουν φύγει πολλά χρόνια από κοντά μας, αλλά η περπατησιά τους στην ζωή είχε γεμίσει τις σελίδες της  Ελληνικής Παροικίας στο Κάιρο με μνήμες πολλές.  

«Έφυγε ο καλός μου φίλος ο Νικόλας. Το σπίτι μου ήταν πάντα ανοιχτό για εκείνον. Ήταν η οικογένειά μου, ο Νικόλας» μας είπε η κα Καίτη Γεωργίου και το πρόσωπό της έλαμψε από την γλυκιά αυτή ανάμνηση που σαν βάλσαμο μαϊνάρισε τον πόνο της μνήμης.  Δίπλα της ο κ. Άιμαν Μπαντράν συνεργάτης του Νικόλα Γουναρόπουλου στην δουλεία, ως εργολάβος οικοδομών, μας έλεγε ότι για εκείνον, ο Νικόλας ήταν σαν πατέρας του, η κόρη του τον φώναζε παππού. Ζήσαμε μαζί στιγμές πολλές και μετά από τόσα χρόνια μου λείπει ακόμα πολύ. Και κάθε χρόνο κάνω μνημόσυνο για την ψυχή του.

Ο πατέρας Ιωακείμ μπροστά από τον τάφο του Νικόλα Γουναρόπουλου τέλεσε τρισάγιο για την ανάπαυση της ψυχής και των τριών ψυχών που μνημονεύσαμε.

Για τον Νικόλα Πολίτη ότι και να θυμηθούμε πάντα θα μένει κάτι που θα έχουμε ξεχάσει από όλη την πορεία του στην Καϊρινή Παροικία. Σαράντα χρόνια στα κοινά, Πρόεδρος στο Ελληνικό Κέντρο , Αντιπρόεδρος της Κοινότητας, Προϊστάμενος στο Μεταφραστικό και πόσα άλλα. Ο Νικόλας Πολίτης ήταν ένα  λόγιος και εμβριθής άνθρωπος που προσπαθούσε πάντα να συμπορεύεται  με όλα αυτά που ενώνουν την Ελληνική Κοινότητα, ρίχνοντας πάντα γέφυρες εκεί που οι άλλοι έβλεπαν γκρεμούς. «Είχε δημιουργήσει την πρώτη  dreamteam στο Μεταφραστικό» μας είπε η κα Ελένη Φοντριέ η οποία τον θυμόταν ως ένα πραγματικό «κύριο», ως έναν υποστηρικτικό και ακριβοδίκαιο προϊστάμενο που νοιαζόταν για όλους και για όλα. Λίγο πιο δίπλα στεκόταν η κόρη του η κα Βίλλυ Πολίτη Ζουέ που ακούγοντας τα όλα τα γλυκά λόγια είπε με ένα αναστεναγμό «ναι, αλλά για εμένα ήταν και ο μπαμπάς μου»

Η Γεωργία Ποντικίδου έφυγε ξαφνικά και αδόκητα από την ζωή. Σε ένα ανοιγόκλεισμα  των ματιών των ματιών της αδελφής της Άννας, χάθηκε για πάντα. Και αυτό το «για πάντα» στοίχειωσε όλους όσους την γνώρισαν. «Ήταν μια γυναίκα καλόκαρδη, γελαστή και πολλή κοινωνική. Την έβλεπες παντού. Σε όλες τις εκδηλώσεις της Παροικίας ήμασταν παρέα» μας είπε η κα Άννα Γεωργαλίδου, ενώ η αδελφή της Άννα μοίραζε σε όλους μας τα κόλλυβα για να αναπαυτεί η ψυχή της αγαπημένης της Γεωργίας.

Αιωνία σας η μνήμη Γεωργία Ποντικίδου, Νικόλα Πολίτη και  Νικόλα Γουναρόπουλε