Αποχαιρετισμός στη Μαρία Νικολαρά

Ήταν μια γυναίκα όμορφη — όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και με ψυχή γλυκιά, και βλέμμα μαγικό, που σε τραβούσε κοντά της χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ένα βλέμμα που σε έκανε να θες να της πεις: «Ερχομαι Μαρία μου…»

Με εκείνο το γλυκό χαμόγελο — που τώρα πια έχουμε χαραγμένο μόνο στη μνήμη μας — σε καλούσε από μακριά. Όπου κι αν τη συναντούσες, πλησίαζες αναπόφευκτα. Για ένα «γειά», για μια κουβέντα χαλαρή, λίγα λόγια απλά, καθημερινά, που όμως είχαν κάτι το ξεχωριστό.

Σε κάθε εκδήλωση της Παροικίας, ήταν εκεί. Δίπλα στον αγαπημένο της Γιάννη. Παρούσα, όπως πάντα. Παρότι γνώριζε καλά την κατάσταση που ρουφούσε άδικα τη ζωή απο τις φλέβες της, όταν σου μιλούσε και χαμογελούσε με εκείνο το χαρακτηριστικό της μειδίαμα, ένιωθες μια γαλήνη. Ένα είδος ξεκούρασης — σαν να έφευγαν για λίγο τα βάσανα της ζωής.

Η Μαρία Νικολαρά ήταν μέσα σε όλα της τα καλά και μία υποδειγματική υπάλληλος της Ελληνική μας Πρεσβείας στο Κάιρο με τους συναδέλφους της να θρηνούν για την σκληρή απώλεια της δικής τους Μαρίας, της δικής τους καλής φίλης και συναδέλφου.

Ο Γιάννης Μελαχροινούδης, σύντροφος ζωής και συνοδοιπόρος στο όνειρο, δεν έλειψε στιγμή από κοντά της. Στις δύσκολες ώρες, ήταν δίπλα της, με το χιούμορ και την αισιοδοξία του αιώνιου Προσκόπου.

Έτοιμος να παλέψει την αναποδιά, αλλά και να γλεντήσει την κάθε χαρούμενη στιγμή. Της έδινε κουράγιο — πολλές φορές και με το ζόρι, σαν προσκοπική εντολή. Το βλέπαμε. Το νιώθαμε. Και βλέπαμε και κάτι ακόμα: ότι και η Μαρία του έδινε και εκείνη δύναμη, με τον δικό της τρόπο. Τον τρόπο της Μαρίας.

Για να αντέξουν μαζί το σήμερα — που λιώνει σαν χιονονιφάδα στην παλάμη — και το αύριο, που εκείνη δεν θα είναι πια εδώ.

Την Πέμπτη 29 Μαΐου, το απόγευμα μάθαμε το σκληρό νέο. Κι ένας κόμπος έσφιξε το στομάχι μας. Η ανάσα βάρυνε. Το δάκρυ κύλησε.

Τα δικά μας δάκρυα, αγαπημένη μας Μαρία, ας γίνουν τα ρυάκια που θα σε ταξιδέψουν στην άλλη μεριά. Ελεύθερη πια από κάθε δυσβάστακτο πόνο που κρυβόταν τόσο καιρό στο χαμόγελό σου.

Θα σε θυμόμαστε πάντα. Ο καθένας με τις δικές του εικόνες, τις δικές του λέξεις, τις δικές του θύμησες.

Καλό σου ταξίδι, προς το Φως που αγναντεύει τώρα η ψυχή σου.

Κουράγιο και δύναμη στο σύντροφό σου τον Γιάννη, και μια μεγάλη αγκαλιά από όλους μας στα παιδιά σου, την Ντίνα και τον Νικόλα.

Θα μας λείψεις Μαρία.