Συνέντευξη του Χρ. Καβαλή στο CNN Greece: «Ο ελληνισμός της Αιγύπτου παραμένει ενεργός και δραστήριος» (Video)

«Η ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου μπορεί να μην αριθμεί τις εκατοντάδες χιλιάδες που είχε μέχρι τη δεκαετία του ’50 αλλά οι 5.000 που ζουν σήμερα κυρίως σε Κάιρο και Αλεξάνδρεια διατηρούν ζωντανές τις ελληνικές παραδόσεις και δραστηριότητες όπως και πριν από έναν αιώνα.» Μιλώντας στο CNN Greece και στον δημοσιογράφο κ. Κώστα Πλιάκο, o πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής τονίζει ότι την περίοδο της κρίσης στην Ελλάδα κάποιοι παλιοί Αιγυπτιώτες Έλληνες που είχαν φύγει, άρχισαν σταδιακά να γυρνούν στην Αίγυπτο αναζητώντας μια διέξοδο από την κρίση στην Ελλάδα και οι μεταρρυθμίσεις και τα έργα που γίνονται σήμερα στη χώρα δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε η ελληνική κοινότητα να ανθίσει και πάλι όπως παλιά. Ο κ. Καβαλής λέει ακόμη ότι η ελληνική κοινότητα της Αιγύπτου θέλει να διατηρεί διαρκώς την επαφή με την μητέρα πατρίδα και αυτό που ζητά είναι βοήθεια για να κρατήσει ζωντανή την γλώσσα μέσω την σχολείων.

Η συνέντευξη του κ. Καβαλή στο CNN Greece

-Πείτε μας σήμερα η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου πόσους αριθμεί και τι ακριβώς κάνετε;

«Η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου μπορεί να μην αριθμεί πλέον εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που υπήρχαν στην εποχή του ‘30 και του ’50, αλλά σίγουρα οι 5.000 που έχουμε μείνει σε όλη την Αίγυπτο, χωρισμένοι σε δύο μεγάλες Κοινότητες, στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια (υπάρχουν και στην Ισμαηλία και στο Πορτ Σάιντ λιγότεροι Έλληνες) ζούμε με τις ίδιες αρχές που κληρονομήσαμε από τους προκατόχους μας. Δηλαδή έχουμε όλες τις δραστηριότητες που  υπήρχαν 150 χρόνια πριν, με τα σχολεία μας, τις εκκλησίες μας, το γηροκομείο μας, το νοσοκομείο μας, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, ότι μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε άσβηστη τη φλόγα του Ελληνισμού, στην καρδιά της Μέσης Ανατολής».

-Κύριε Καβαλή τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση από την Ελλάδα έφυγε πάρα πολύς κόσμος, ο οποίος πήγε προς τις δυτικές χώρες, στην Ευρώπη στη Γερμανία, στην Αμερική. Στην Αίγυπτο, ήρθε καθόλου κόσμος από την Ελλάδα;

«Οι δύο χώρες μας, η Ελλάδα και η Αίγυπτος, έχουν βίους παράλληλους. Όταν έχει αρχίσει η κρίση στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το 2008 περίπου, στην Αίγυπτο υπήρχε και εδώ μια αναστάτωση, η οποία κατέληξε στην Αραβική Άνοιξη. Αυτό εμπόδισε πολλούς που θα μπορούσαν να έρθουν εδώ να μην προσανατολιστούν προς το νότο και να στραφούν στην πιο εύκολη λύση. Ένα είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι υπάρχει το καθεστώς της υπηκοότητας, της άδειας παραμονής και εργασίας. Στην Ευρώπη οι Έλληνες ως Ευρωπαίοι Πολίτες μπορούν σταδιοδρομήσουν πολύ πιο εύκολα, ενώ εδώ πρέπει να έχουν κάποιες ειδικές απαιτήσεις για να μπορέσουν να σταδιοδρομήσουν. Αυτό  ήταν ένα δεύτερο εμπόδιο που δεν έφερε κόσμο στην Αίγυπτο. Αυτοί όμως που σκέφτονται να επιστρέψουν είναι κάποιοι παλιοί Αιγυπτιώτες, οι οποίοι βρήκαν μια διέξοδο στην Αίγυπτο λόγω της εμπειρίας τους, της γνώσης τους, της τεχνογνωσίας τους σε μια χώρα η οποία εκτός από το ότι είναι μια χώρα με μεγάλη αγορά – είναι 100 εκατομμύρια άνθρωποι-  είναι μια πύλη προς όλη την Αφρική και όλη τη Μέση Ανατολή».

Υπάρχουν προϋποθέσεις η Ελληνική Κοινότητα της Αιγύπτου να ξανανθίσει όπως παλιά;

«Αν και δεν θέλω να είμαι ρομαντικός, νομίζω ναι,  λόγω των συνθηκών που υπάρχουν σήμερα στην περιοχή, μετά το καταστάλαγμα της όλης περιόδου που ήταν πάρα πολύ άσχημη για όλη τη Μέση Ανατολή (και ελπίζοντας ότι τα πράγματα στη Συρία θα ηρεμήσουν). Βέβαια, νομίζω ότι οι προϋποθέσεις για την ανοικοδόμηση, υπάρχουν. Άλλωστε αυτός ήταν ο βασικός λόγος της μαζικής έλευσης των Ελλήνων στα μέσα του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε επειδή η Αίγυπτος  ήταν από την ηγεσία ενός μεγάλου οραματιστή ηγέτη, του Μοχάμεντ Άλι, είχε αρχίσει να είναι ο πόλος έλξης και ανάπτυξης της περιοχής. Η διώρυγα του Σουέζ όπως επίσης και τα μεγάλα δημόσια έργα που γινόντουσαν τότε έφεραν πολλούς Έλληνες. Η Αίγυπτος έγινε σύγχρονο κράτος τότε και τηρουμένων των αναλογιών, αυτό υπάρχει και σήμερα. Ο πρόεδρος Αλ Σίσι κάνει  μεγαλειώδη έργα. Σε αυτό το μεγάλο ξεκίνημα της Αιγύπτου θα μπορούσε να υπάρχει η δυνατότητα να έρθουν Έλληνες, αρκεί να υπάρχει η σωστή πληροφόρηση. Ναι, νομίζω ότι οι δυνατότητες υπάρχουν».

-Τα τελευταία χρόνια με βάση τα ενεργειακά και άλλες δραστηριότητες και σε άλλους τομείς της οικονομίας, υπάρχει μεγαλύτερη  προσέγγιση Ελλάδας και Αιγύπτου. Εσείς εδώ πώς το βιώνετε; Νοιώθετε να αλλάζει κάτι;

«Ανέκαθεν  οι  Αιγύπτιοι δεχόντουσαν τους Έλληνες ως ανθρώπους από το περιβάλλον τους. Δηλαδή ποτέ ο Έλληνας δεν ήταν ο ξένος με την έννοια 100% του ξένου και ήταν πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή κοινωνία. Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός για το ότι η δομή μας ως Κοινότητα όταν ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, δεν ήταν μια γκετοποιημένη παροικία. Οι Έλληνες ήταν παντού. Υπήρχαν στα χωριά, στα κτήματα, απασχολούνταν στο βαμβάκι, στον καπνό, στα αμπέλια, όλα αυτά «έδεσαν» τους Έλληνες με τους Αιγύπτιους. Τη δεκαετία του ‘50 δεν υπάρχει έργο που να γυρίστηκε στην Αίγυπτο που να μην υπάρχει μια σκηνή με τον γείτονα, τον φούρναρη, τον ζαχαροπλάστη που ήταν Έλληνας. Ήμασταν ενταγμένοι στη κοινωνική δομή της Αιγύπτου και αυτό λειτουργούσε πάντα θετικά. Πόσω μάλλον όταν γεωπολιτικά και στρατηγικά υπάρχει η πολιτική  βούληση από τις δύο πλευρές – από τις  τρεις θα  έλεγα εάν βάλλω και την Κύπρο –  για  περεταίρω σύσφιξη των σχέσεων, για  κοινή πορεία σε αυτά που εμείς έχουμε από το Θεό δοσμένα. Αυτά πρέπει να τα συνεκεκμεταλλευτούμε, χωρίς να υπάρχουν διενέξεις, αλλά με συνεργασία.  Και αυτό είναι προς όφελος όλων των πλευρών».

-Από την Ελλάδα, την μητέρα πατρίδα, τι περιμένετε εσείς οι Αιγυπτιώτες Έλληνες;

«Αυτό που θέλει όλη η ομογένεια. Πρώτα από όλα να υπάρχει η επικοινωνία και η επαφή, δεύτερον να μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε την Ελληνική γλώσσα, μέσω των σχολείων γιατί αυτός είναι ο πυρήνας για τη συνέχεια του Ελληνισμού στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια και γενικά του Ελληνισμού στη διασπορά. Για να γίνει αυτό πολλές φορές το Ελληνικό κράτος χρειάζεται να βγει από τα στερεότυπα και να δει τα  πράγματα λίγο διαφορετικά. Και τρίτο και τελευταίο νομίζω ότι η Ελληνική πολιτεία, όπως αυτή τη στιγμή που υπάρχουν καλές συγκυρίες όταν δεν υφίστανται αυτές να «δουλεύει» ακόμη περισσότερο για να τις αναπτύξει».