«Λούνα, το διαφορετικό γατάκι», η Πέρσα Κουμούτση γράφει για το «Νέο Φως» την πρώτη της ιστορία για μικρά παιδιά

Η Καϊρινή, συγγραφέας και μεταφράστρια αραβικής λογοτεχνίας η αγαπημένη σε Έλληνες και Αιγύπτιους, Πέρσα Κουμούτση, ξεδιπλώνει στο «Νέο Φως», ένα ακόμη ταλέντο της, τη συγγραφή παιδικών ιστοριών. Η πρώτη της προσπάθεια, όπως μας εξομολογείται στο χώρο της παιδικής μυθιστοριογραφίας έγινε με τη «Λούνα, το διαφορετικό γατάκι», μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι, το οποίο γεμίζει με δάκρυα χαράς τα μάτια μικρών και μεγάλων.

Το «Νέο Φως» και η επίσημη ιστοσελίδα της Ε.Κ.Κ, ekkairo.org, ευχαριστεί την κ. Κουμούτση για τη συγγραφή του πρωτότυπου κειμένου που έγινε αποκλειστικά για τους φίλους και αναγνώστες του και της εύχεται καλή συνέχεια και στο νέο της εγχείρημα με τα δυναμικά εκφραστικά χαρακτηριστικά όπου το φυσικό και το υπερφυσικό, οι άνθρωποι και τα ζώα συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν.

Αφιερωμένο στη Λούνα κι όλα τα μικρά παιδιά της παροικίας μας
Από την Πέρσα Κουμούτση
Λούνα, το διαφορετικό γατάκι

Δεν γνώριζε ότι ήταν διαφορετικό, αλλά το ένιωθε. Και πράγματι ήταν το μοναδικό  γατάκι με ξανθωπό τρίχωμα, ανάμεσα στα πέντε καφετί και πολύ ζωηρά αδελφάκια του. Το αποκάλεσαν  Λούνα, αν και δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν κοριτσάκι. είχε όμως το χρώμα του φεγγαριού στη χάση του, έτσι η κυρία του σπιτιού του έδωσε αυτό το όνομα. Ήταν ήρεμο και τόσο διαφορετικό από τα άλλα και ήταν πάντα μελαγχολικό. Όταν γεννήθηκε, η μάνα τους δεν πρόφταινε να το ταίζει. Τα άλλα ρουφούσαν όλο το γάλα και έμενε πάντα νηστικό, ή σχεδόν.

Έπειτα όταν έπαιζαν μεταξύ τους,  το έσπρωχναν μακριά  και δεν του έδιναν μεγάλη σημασία. Ακόμα κι όταν μεγάλωσαν λίγο ακόμη, δεν το άφηναν να φάει από το πιάτο που τους άφηνε η κυρία του σπιτιού έξω στην αυλή της. Πόσο είχε κουραστεί να προσπαθεί…  Λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν μεγάλωσε ακόμα περισσότερο και πατούσε πλέον γερά πάνω στα πόδια του, σκέφτηκε ότι έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου για να φύγει. Όχι μακριά, αλλά να πηδήσει στη διπλανή αυλή, σκαρφαλώνοντας τη μάντρα. Θα έφευγε και δεν θα κοιτούσε ποτέ ξανά πίσω του.

Ποιός ξέρει, ίσως στη διπλανή αυλή έβρισκε την ησυχία του και περισσότερη φροντίδα και τροφή. έτσι ένα βράδυ όταν η μαμά και τα άλλα γατάκια αποκοιμήθηκαν χορτασμένα, σκαρφάλωσε- αν και με δυσκολία- τη μάντρα της αυλής και τσουπ βρέθηκε στη διπλανή αυλή που ονειρευόταν. Μα τι ευτυχία,  σ’ αυτή την τόσο όμορφη και περιποιημένη αυλίτσα  θα έπαιζε ανενόχλητο και σίγουρα θα του έβαζαν τροφή που δεν θα την μοιραζόταν με κανένα, κι επιτέλους θα χόρταινε… Πέρασε μια ολόκληρη μέρα να εξερευνά κάθε γωνιά της φιλόξενης αυλής…

Έπαιξε με ένα μικρό κουβάρι που βρέθηκε πεταμένο σε μια γωνιά, χάιδεψε κι ένα λουλουδάκι στην άκρη του παρτεριού, κι άλλο ένα, μα κι ένα τρίτο, έπειτα πήρε ένα βαθύ υπνάκο. Επιτέλους μόνο, επιτέλους ελεύθερο! Πέρασαν μέρες, δεν μπορούσε φυσικά να τις μετρήσει, άκουγε τα αδέλφια του, άλλοτε να τσακώνονται κι άλλοτε να παίζουν, αλλά δεν μπορούσε πλέον να τα δει. Όχι βέβαια,  δεν λυπόταν που βρισκόταν εκεί,  ήταν δική του απόφαση και όφειλε να την στηρίξει. Λίγες μέρες ακόμα και θα συνήθιζε το νέο του σπίτι. Αλλά κάθε τόσο τα νιαουρίσματα και τα παιγνιδίσματα από δίπλα  κούφαιναν τα αφτιά του. Τώρα είχε φαγητό,  μόνο για εκείνο,  αλλά δεν μπορούσε πια να φάει, γιατί δεν ένιωθε χαρούμενο; Η αυλή ήταν ολόδική του, κανένα άλλο γατί, εξόν από εκείνο, δεν τη διεκδικούσε, όμως παρέμενε άδεια και σιωπηλή. Άραγε, τι κάνουν τα αδέλφια του πιο δίπλα; αναρωτήθηκε μια μέρα με μια περιέργεια που το ξάφνιασε. Είχε μόλις ξυπνήσει εκείνο το  παγωμένο πρωινό και προσπάθησε να αφουγκραστεί τους γνώριμους θορύβους από δίπλα. ‘Δεν έχω παρά να σκαρφαλώσω και να δω με τα μάτια μου,  συλλογίστηκε. Πήδηξε και ξαναπήδηξε, αγκιστρώθηκε στην επιφάνεια της μάντρας, αλλά συνεχώς έπεφτε προς τα πίσω.

Ή μάντρα από ετούτη την πλευρά ήταν στιλπνή, όχι άγρια σαν την άλλη.  Ώσπου κουράστηκε να προσπαθεί.  Άραγε θα έμενε για πάντα εδώ στερημένο από τη μαμά και τα αδέλφια του; σκέφτηκε και η σκέψη αυτή το κατατρόμαξε.  …. Ένα δάκρυ κύλησε από τα καταπράσινα ματάκια του, ένιωσε τόση μοναξιά, στην πραγματικότητα το παράπονο δεν το εγκατέλειψε  όλη την ημέρα. Και δεν ήταν βέβαιο, αλλά ένιωσε ότι πλησίαζε μια ωραία γιορτή. Την άκουσε στα τραγούδια που άκουγε έξω στο δρόμο, το ένιωθε και στη ατμόσφαιρα που οι οικοδεσπότες του σπιτιού την αποκαλούσαν γιορτινή. ‘Χριστούγεννα’ έλεγαν ή κάτι τέτοιο. Κούρνιασε σε μια γωνιά κι ήταν έτοιμο να αποκοιμηθεί από την εξάντληση, όταν ξαφνικά ένιωσε ένα απαλό χέρι να ακουμπά το κεφαλάκι του.

Άνοιξε τα μάτια και είδε ένα γέροντα με λευκή γενειάδα να του χαμογελά, έπειτα να το παίρνει  μες τις χούφτες του και το ανεβάζει στην κορυφή της μάντρας. «Μα τι περιμένεις;» τον άκουσε να του λέει με μια γλυκιά, αλλά βαθιά  φωνή που χάιδεψε τα αφτιά και την πονεμένη του καρδούλα. Αλλά η θέα από την άλλη μεριά της μάντρας ήταν ακόμα πιο ανακουφιστική. Τα αδέλφια του χοροπηδούσαν από τη χαρά και τον ενθουσιασμό τους και το καλούσαν να τα συντροφεύσει στο παιγνίδι τους, το παιγνίδι που τόσο είχε λαχταρήσει να μοιραστεί μαζί τους…

Τώρα πια δεν περίμενε άλλη προτροπή, πήδηξε αμέσως στην αυλή και αγκαλιάστηκε με τα αδέλφια και τη μητέρα του, ενώ  πίσω του ο γέροντας με τη λευκή γενειάδα, τα ροδαλά του μάγουλα και τα απαλά βελούδινα χέρια γελούσε δυνατά χο χο χο!

Βιογραφικό

Η Πέρσα Κουμούτση γεννήθηκε στο Κάιρο, Αιγύπτου και ήρθε στην Ελλάδα αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Αιγυπτιακού Πανεπιστημίου του Καΐρου.

Από το 1993 ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη λογοτεχνική μετάφραση από τα αραβικά και τα αγγλικά. Εκτός από έργα αγγλόφωνων συγγραφέων, έχει μεταφράσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Αιγύπτιου νομπελίστα λογοτέχνη Ναγκίμπ Μαχφούζ (από τα αραβικά, καθώς και έργα άλλων σημαντικών Αράβων δημιουργών.

Το 2001, τιμήθηκε για το σύνολο των μεταφράσεών της με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, ενώ το αιγυπτιακό κράτος την έχει βραβεύσει για τη συνεισφορά της στα γράμματα. Έχει λάβει Ειδική Διάκριση από το Τμήμα Ελληνικών και Λατινικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αλ Αζχάρ 2015 και το βραβείο Μετάφρασης από την Eλληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας, 2017, για την Ανθολογία Αραβικής ποίησης. Πρωτότυπα έργα της έχουν μεταφραστεί στην αραβική γλώσσα. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια, ενώ κείμενα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Από το 2002 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει οκτώ μυθιστορήματα, τα περισσότερα έχουν κύριο άξονα τον διαπολιτισμικό διάλογο ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή. Τα βιβλία της «Στους δρόμους του Καΐρου» (2014), «Δυτικά του Νείλου» (2006) έχουν ήδη μεταφραστεί στα αραβικά και κυκλοφορούν από τον Οργανισμό Μετάφρασης και Βιβλίου της Αιγύπτου, ενώ υπό έκδοση στην αραβική γλώσσα είναι το βιβλίο της «Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους».

Η παιδική ιστορία της Πέρσας Κουμούτση δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Νέο Φως στις 21.12.20.