25η Μαρτίου στην Αίγυπτο μιας ένδοξης, σχεδόν μυθικής περιόδου

Για κάποιον της ηλικίας μου, και εννοώ τον μέσο Αιγυπτιώτη της περιόδου μεταξύ 1948 και 1960, οι τελετές των εθνικών επετείων ήταν κάτι το πραγματικά αξέχαστο.  Οι λόγοι πολλοί και κατανοητοί τουλάχιστον από εμάς τους Αιγυπτιώτες. Ήμασταν Έλληνες, το αισθανόμασταν και το ζούσαμε διπλά μάλιστα, αφού οι δάσκαλοι μας, ή μάλλον οι Εθνοδιδάσκαλοι μας ζύμωναν από παιδιά με την Μεγάλη Ιδέα.

Γράφει ο Κώστας Ζαννής, πέμπτης γενιάς Αιγυπτιώτης και Αμπετειανός

Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για το Κάιρο και όχι για Ελλάδα. Μπορεί να ακολουθούσαν όλα τα σχολεία το πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, αλλά μέχρι εδώ. Οι μόνες κοινές εκδηλώσεις των σχολείων μας ήταν οι γυμναστικές επιδείξεις όπου στο Ελληνικό Στάδιο της Σούμπρα συμμετείχαν όλα τα ελληνικά σχολεία, Κοινοτικά ή μη. Στις άλλες επετείους το κάθε σχολείο είχε το δικό του πρόγραμμα. Ακόμα, να έχουμε πάντα υπόψη πως τότε, δεν κυκλοφορούσαμε με κινητά και φωτογραφικές μηχανές στην τσέπη, και έτσι δικαιολογείται η σπανιότητα φωτογραφιών της ένδοξης, σχεδόν μυθικής εποχής εκείνης. Στην Αμπέτειο γράφτηκα το 1948, στο παλιό κτίριο της οδού Φουάντ, σήμερα οδός 26ης Ιουλίου. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, εκείνη την εποχή γιορτάζαμε την Εθνεγερσία του 1821 αλλά ακόμα δεν είχε αρχίσει να εορτάζεται επισήμως η 28η Οκτωβρίου. Τις μέρες αυτές, εορτάζαμε την εορτή της σημαίας, ίσως συνδυάζοντας τον άγιο Δημήτρη με την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης αλλά όχι ακόμη με το ΟΧΙ.

Όλοι μας έχουμε στο μυαλό μας την κλασική πλέον εικόνα της μπροστινής αυλής της Αμπετείου που έχει δημοσιευτεί άπειρες φορές και επιπλέον ήταν τυπωμένη και στο εξώφυλλο των τετραδίων μας. Αυτή όμως ήταν η κυρίως αυλή για τους μικρούς του δημοτικού. Η κυρία αυλή, των μεγάλων ήταν η πίσω, εκεί όπου ήταν ο χώρος της γυμναστικής, ο χώρος με το αξέχαστο κυλικείο του κυρίου Νίκου, που σαν όλα τα κακομαθημένα παιδιά πειράζαμε λέγοντας πως το κασέρι στα σάντουιτς ήταν από ψιλόχαρτο.  Σε κείνο ακριβώς τον χώρο γινόντουσαν οι σχολικές εορτές και ομιλίες, από τον εξώστη πάνω από το κυλικείο ενώ από κάτω έβαζαν πάγκους για να καθόμαστε. Θυμάμαι ακόμα τον στόμφο και την υπερηφάνεια με την οποία απαγγέλλαμε τα ποιήματα, παίζαμε τα σκετς και οι αριστούχοι κρατούσαν τις σημαίες. Φυσικά η κάθε τάξη είχε και τον δικό της εορτασμό στα πλαίσια της προετοιμασίας του επίσημου εορτασμού. Όταν το 1955 μεταφερθήκαμε στο 3ο συγκρότημα στο Ντεμερντάς τα πράγματα άλλαξαν αφού υπήρχε το κανονικό θέατρο και οι εορτασμοί έγιναν πιο επίσημοι. Τέλος, μετά την συνένωση με το Αχιλλοπούλειο, οι εορτασμοί άρχισαν να μοιάζουν με τους σημερινούς.

Ακόμα ηχούν στ’αφτιά μου οι αξέχαστοι πανηγυρικοί του “θείου” που πάντα άρχιζαν με το κλασσικό «Ελληνόπαιδες κατά την ιστορικήν αύτην ημέραν».

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ Ε.Κ.Κ ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΗΣ ΣΟΥΜΠΡΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΑΡΓΩΓΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΠΙΝ ΑΔΕΙΑΣ