Βασίλης Α. Πουλαρίκας
Ορισμένοι άνθρωποι δεν έγραψαν απλά μουσική. Δεν εμπνεύστηκαν μόνο πασίγνωστες μελωδίες ή ακόμα και αγαπημένα τραγούδια που μας συντρόφευουν σε όλες στιγμές της ζωής μας. Διαμόρφωσαν τον ήχο ενός τόπου. Όχι τη μουσική συνοδεία. Τον ίδιο τον ήχο.
Έφτιαξαν πράγματα που είναι πάντα εδώ ως ενεργό κομμάτι μας. Είτε τα γνωρίζουμε γιατί καθρεφτίζονται στο συνειδητό μας, είτε γιατί κρύβονται στα μύχια της ψυχής μας και στους σκοτεινούς διαδρόμους της ύπαρξής μας, αλλά αποτελούν από την μία καθοριστικό κομμάτι της ερμηνείας του κόσμου μας και από την άλλη σηματοδοτούν τις επιλογές της ίδιας μας της ζωής.
Ήχοι που είναι σαν να υπήρχαν πάντα και σαν μην μπορούσαν παρά να είναι εδώ. Κομμάτι της μνήμης, της εικόνας, της σκέψης μας. Κομμάτι μιας ιστορίας ζωντανής και πάντα ανοιχτής. Που διαμορφώνει ψυχές και σώματα και θέτει τις βάσεις και τα θεμέλια της εξέλιξης μας.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει όλα τα είδη μουσικής. Από συμφωνική μουσική, όπερες, ορατόρια, μουσική δωματίου, μπαλέτα και χορωδιακή μουσική, εκκλησιαστική, έως και μουσική για αρχαίο δράμα, όπως και αξέχαστες μελωδίες για το θέατρο, τον κινηματογράφο, και το έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Τέτοιος δημιουργός ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης που έφυγε σήμερα 2 Σεπτεμβρίου, για ένα ακόμα ταξίδι σε μια άλλη διάσταση του σύμπαντος.
Παγκόσμιος και υπερβατικός, αλλά συνάμα και τοπικός.
Στον Μίκη συναντήθηκαν όλα: η Αντίσταση, ο Εμφύλιος, η Χαμένη Άνοιξη, το λαϊκό τραγούδι, η ποίηση. Και όλα αυτά έγιναν μουσική και τραγούδι.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν άξιος συνεχιστής μιας παράδοσης μεγάλων Ελλήνων που από τις απαρχές αυτού του τόπου, οδηγούσαν ολάκερη την ανθρωπότητα προς το Φως.
Με δυσκολίες και αντάρες, απογοητεύσεις και ματαιώσεις αλλά με σταθερή στράτευση και αγάπη για τον Άνθρωπο ως υπαρξιακή αξία της ζωής, και για τον τόπο τον Ελληνικό, ως μήτρα πολιτισμού και φωτός για όλη την οικουμένη.
Έως το τέλος της ζωής του ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ένας ρομαντικός ιδεαλιστής. Ένας κομμουνιστής επαναστάτης. Ένας παθιασμένος μαχητής της ελευθερίας του ανθρώπου, όποιο και ήταν το χρώμα, η θρησκεία και η καταγωγή του.
Αντιπάλεψε ακούραστα και με μοναδικό σθένος την μισαλλοδοξία και τον φασισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Τον πολέμησε από την αρχή της ζωής του, όχι ως πολιτική ιδεολογία αλλά ως έμπρακτη άρνηση της ίδιας της ζωής και προσπάθησε με τα όποια λάθη του βίου του να ενώσει και να εμπνεύσει παρά να χωρίσει και να διχάσει.
Με αυτά τα εχέγγυα και με καθαρή ψυχή ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε στην αθανασία και στην συλλογική μνήμη όλης της ανθρωπότητας
