Συνέντευξη με την Αντιγόνη Τσιούλη, την Ελληνίδα κορυφαία χορεύτρια της όπερας του Καΐρου.

Βασίλης Α. Πουλαρίκας

Η Αντιγόνη Τσιούλη έφτασε στο Κάιρο πριν από επτά χρόνια κυνηγώντας ένα όνειρο ζωής  και μια οντισιόν για την κρατική όπερα του Καΐρου. Αφού αποφοίτησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή άνοιξε τα φτερά της τέχνης της και η μοίρα της την προσγείωσε  στην όπερα του Καΐρου.

Τα κατάφερε και την δεχτήκανε, και από τότε είναι αναπόσπαστο μέλος όλων των παραγωγών τη όπερας. Έχει χορέψει ως σολίστ στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου και έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα στον χώρο του κλασικού χορού.

Μια όμορφη νεαρή κοπέλα που ήρθε από την Ελλάδα στην Αίγυπτο, γεμάτη όρεξη και πίστη για την τέχνη του χορού και κατάφερε να μαγέψει το απαιτητικό κοινό του κλασικού ρεπερτορίου. Στην συνέντευξη που μας παραχώρησε για το ΝΕΟ ΦΩΣ και για την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου www.ekkairo.org μοιράστηκε μαζί μας τις πολύτιμες εμπειρίες όλων των χρόνων της στην Αίγυπτο, αλλά και τα όνειρά της για το μέλλον.

Τι σημαίνει για εσένα ο κλασικός χορός, και τι είναι αυτό που κινεί την ψυχή και το σώμα σου;

Ο κλασικός χορός για εμένα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ξεκίνησα να χορεύω από πολύ μικρή ηλικία. Είναι η μεγάλη αγάπη της ζωής μου για το ρεπερτόριο αυτό, που με ώθησε χωρίς δεύτερη σκέψη να πάρω αυτή την δύσκολη απόφαση, να φύγω από την Ελλάδα και να έρθω στην όπερα του Καΐρου, η οποία αποτελεί ένα πολύ σημαντικό πολιτιστικό θεσμό της χώρας, καθώς η όπερα και ειδικά το μπαλέτο είναι πολύ αγαπητά στον Αιγυπτιακό λαό. Κάθε φορά που χορεύω, νιώθω ότι εκφράζω μέσα από την κίνηση του σώματος μου όλον τον συναισθηματικό μου κόσμο, την ψυχή μου την ίδια  και η αλληλεπίδρασή με το κοινό που μας παρακολουθεί σε κάθε παράσταση ολοκληρώνει αυτή την μέθεξη. Είναι ένα μαγικό συναίσθημα που με κρατάει ζωντανή και χαρούμενη.

Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί αλλάξει τον άνθρωπο εν γένει, και να σώσει την ψυχή μας;

Θεωρώ ότι η τέχνη γενικότερα μπορεί να εξημερώσει τον άνθρωπο, να αλλάξει τον τρόπο της σκέψης του και να μαλακώσει την ψυχή του. Βέβαια η χορευτική τέχνη απευθύνεται σε μια περιορισμένη μερίδα του κόσμου που έχει ήδη αυτό το υπόβαθρο και την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η κατάσταση και να διαχυθεί αυτή η ενέργεια σε πλατύτερα στρώματα της κοινωνίας, αλλά πιστεύω ότι είναι ένα δύσκολο εγχείρημα που θα απαιτεί χρόνο και προσπάθεια από την κάθε κοινωνία ξεχωριστά.

Ποιοι είναι οι χορευτές που έχουν εμπνεύσει την πορεία σου και έχεις ως πρότυπο;

Δεν θα έλεγα ότι έχω εμπνευστεί από κάποιους συγκεκριμένους χορευτές. Μπορεί να μου αρέσουν κάποιοι και να τους παρακολουθώ στο YouTube όπως και χορευτές παλαιότερων εποχών που σίγουρα υπήρχαν μεγάλα ονόματα σε σχέση με τις μέρες μας, αλλά θα έλεγα ότι αυτό που με ενέπνευσε περισσότερο στην πορεία της ζωής μου ήταν η αγάπη μου για τον χορό και η προσήλωση μου από πολύ μικρή ηλικία στο στόχο μου. Θυμάμαι όταν ήμουν επτά ετών έλεγα στην μητέρα μου ότι αγαπώ πολύ τον χορό και θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό και σκεφτόμουν από τότε ότι θα μου άρεσε να είμαι μέλος μιας χορευτικής ομάδας στο εξωτερικό. Ήμουν τυχερή γιατί οι γονείς μου είχαν διαπιστώσει την σχέση μου με τον χορό από πολύ νωρίς, αλλά η μητέρα μου ήταν εκείνη που ένιωθε την αγάπη μου για τον χορό και συμφωνούσε με τα σχέδια μου, οπότε ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε σε εμένα και στα όνειρά μου. Και ήταν και ένα όνειρο και της ίδιας, όπως μου είχε εκμυστηρευτεί κάποια στιγμή, για τον εαυτό της από μικρό κορίτσι, να ασχοληθεί δηλαδή επαγγελματικά με τον χορό, αλλά η πορεία της δικής της ζωή δεν της το επέτρεψε τελικά.

Πως είναι η καθημερινότητα σου στο Κάιρο;

Αυτό που μου αρέσει στην ζωή στο Κάιρο είναι ότι δεν νιώθω άγχος στην κάθε μου μέρα. Μου αρέσει να παρατηρώ και να ακολουθώ τις καθημερινές συνήθειες των Αιγυπτίων που διαφέρουν πολύ από τις δικές μας στην Ελλάδα. Γενικά η μέρα μου περάνει σε ήρεμους ρυθμούς. Δεν νιώθω να πιέζομαι. Περιμένω με χαρά την στιγμή που θα πάω στην Όπερα για τις καθημερινές μου πρόβες και προπονήσεις. Το εργασιακό κλίμα είναι πολύ καλό και επικρατεί μια ατμόσφαιρα εποικοδομητικής συνεργασίας και χαλαρότητας με του συναδέλφους μου. Είμαστε πολύ δεμένες ειδικά οι κοπέλες που είμαστε από διάφορες χώρες του εξωτερικού. Καταλαβαινόμαστε  και υποστηρίζουμε η μία την άλλη όταν το χρειαζόμαστε. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορώ να κάνω στο Κάιρο πέραν από την δουλειά. Βγαίνω πολύ συχνά με φίλους και συναδέλφους από την Όπερα, και γενικά θα έλεγα ότι την απολαμβάνω την ζωή μου εδώ.

Ποιο είναι το καλλιτεχνικό σου πρόγραμμα αυτήν την περίοδο;

Στις 22,24,25,26 Οκτωβρίου παρουσιάζουμε στο κοινό ένα χορευτικό γκαλά με τρία πολύ ενδιαφέροντα έργα. Το Bolero του Maurice Ravel στην αυθεντική χορογραφία του Maurice Bejart, το χορευτικό μέρος από την όπερα Prince Igor, του Alexander Borodin σε χορογραφία του Valentin Piers και το Osiris Ballet σε μουσική του Gamal Abdel-Rahim και χορογραφία των Abdel Moneim Kamel και της Erminia Kamel η οποία εκτός από χορογράφος είναι και η καλλιτεχνική διευθύντρια στον μπαλέτου της όπερας του Καΐρου. Στην συνέχεια μετά το τέλος των παραστάσεων στην Αίγυπτο θα φύγουμε κατευθείαν για το Dubai Expo για να συμμετάσχουμε στο εκεί φεστιβάλ παρουσιάζοντας τα ίδια έργα συν και ένα χορευτικό απόσπασμα από την  παραγωγή Κλεοπάτρα.

Πως φαντάζεσαι την ζωή σου μετά από πέντε χρόνια. Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον.

Σκέφτομαι ότι σε πέντε χρόνια θα έχω επιστρέψει στην βάση μου στην Ελλάδα. Θα έχει κλείσε αυτός ο ενδιαφέρον χορευτικός κύκλος της ζωής μου στην Αίγυπτο και ονειρεύομαι να ανοίξω το δικό μου στούντιο χορού και να ασχοληθώ πλέον με την διδασκαλία μεταφέροντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες της ζωής μου στην νεότερη γενιά των χορευτών.