Όταν το «Νέο Φως» του Καΐρου συνάντησε τη «Φωνή της Ελλάδας»

Αν θέλαμε να εντοπίσουμε στον παγκόσμιο χάρτη, χωρίς δεύτερη σκέψη, το απόλυτο σημείο όπου ισορροπεί ο Ελληνισμός της Διασποράς, το σημείο αυτό θα ήταν το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και αν θέλαμε να δώσουμε και φωνή στο σημείο της ζωντανής και καθημερινής αυτής αλληλεπίδρασης, θα διαλέγαμε τη «Φωνή της Ελλάδας» και θα απολαμβάναμε τη Νατάσα Βησσαρίωνος πίσω από το μαγικό της μικρόφωνο. Μια φωνή γλυκιά και απίστευτα οικεία που ενώνει, αγαπά και ενισχύει με πάθος το σήμα της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης για περίπου τρεις δεκαετίες.

Ως ελάχιστο αντίδωρο αυτής της μεγάλης προσφοράς θελήσαμε να τη γνωρίσουμε από κοντά σε όλους τους αναγνώστες του «Νέου Φωτός», αλλά και στους φανατικούς ακροατές της «Φωνής της Ελλάδας», τη δημοσιογράφο και ραδιοφωνική παραγωγό που μας ταξιδεύει μέσα από τις αμέτρητες ραδιοφωνικές της στιγμές, και μας έχει γνωρίσει με τους μοναδικούς αυτούς Έλληνες που επιμένουν στην ξενιτιά, αλλά και υπομένουν καρτερικά τη θύμηση της Πατρίδας.

Η Νατάσα Βησσαρίωνος, μέσα από τις εκπομπές της, έγινε όλα αυτά τα χρόνια ο ρυθμικός χτύπος της καρδιάς κάθε ξενιτεμένου Έλληνα. Δίνει φωνή και βήμα στους ίδιους τους Έλληνες της Διασποράς και παρουσιάζει με περηφάνια, από πρώτο χέρι, τα αξιοζήλευτα επιτεύγματά τους στον τόπο που ρίζωσαν τα όνειρά τους.

Για τους Αιγυπτιώτες Έλληνες, οι εκπομπές της Νατάσας Βησσαρίωνοςαποτελούν τον καλύτερο σύμμαχο που όχι μόνο παρουσιάζει τις δράσεις, τις εκδηλώσεις και τις μεγάλες μας γιορτές, αλλά μας δείχνει, μέσα από την αλήθεια της φωνής της, ότι πιστεύει στα όνειρά μας και μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε να τα πραγματοποιούμε.

Θελήσαμε να γνωρίσουμε από κοντά, αυτό το μαγικό γαϊτανάκι, που στριφογυρίζει μελωδικά με κέντρο του την Ελλάδα και καθένας από εμάς κρατά, έστω και αν δεν το γνωρίζει, ένα πολύχρωμο του νήμα.

Βρεθήκαμε στην ΕΡΤ και αφεθήκαμε σε μια ιδιότυπη ξενάγηση χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα και οργάνωση. Απλά ακολουθούσαμε και φωτογραφίζαμε όλα τα βήματα μιας απαιτητικής ημέρας της Νατάσας Βησσαρίωνος στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

Γνωρίσαμε τους συνεργάτες της, ακούσαμε επαινετικά λόγια από όλους και φωτογραφίσαμε πολύτιμες αγκαλιές, από φιλίες που ζυγίζουν την εκτίμησή τους στην πλάστιγγα του χρόνου και καθρεφτίζονται σε ένα γλυκό βλέμμα και σε ένα χαμόγελο που δεν ζητήθηκε εν είδει ευγενείας, αλλά δόθηκε αυθόρμητα και από καρδιάς.

Σε αυτή μας την περιπλάνηση στους διαδρόμους της ΕΡΤ συναντήσαμε και τους εκπαιδευόμενους δημοσιογράφους που μαθαίνουν στην πράξη τη ραδιοφωνική τέχνη, και κρατήσαμε μια συγκινητική φράση από την κα Ελένη Κωστάκη που νομίζουμε ότι τα συμπυκνώνει όλα: «Η Νατάσα είναι ο πυλώνας της “Φωνής της Ελλάδας”. Είναι μια δημοσιογράφος που τα δίνει όλα και καμαρώνει να μας βλέπει, όλους εμάς τους νέους στο επάγγελμα, να προοδεύουμε».

Την ακολουθήσαμε όμως και στο γραφείο του κ. Κώστα Μαχαίρα, εμπνευσμένου Διευθυντή Απόδημου Ελληνισμού της ΕΡΤ, ο οποίος έχει στην κυριολεξία «απογειώσει», την εμπειρία της  ERT World και της «Φωνής της Ελλάδας» για όλους τους Απόδημους Έλληνες σε κάθε γωνιά της Γης.

Μετά από αυτή την τελευταία γόνιμη συνάντηση η περιπλάνησή μας έφτασε στο τέλος της. Κατεβήκαμε στο γραφείο από όπου ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί και, γεμάτοι ανυπομονησία, αρχίσαμε την κουβέντα μας με την πιο γλυκιά «Φωνή της Ελλάδας». Απολαύστε την.

Μέσα από την «Φωνή της Ελλάδας» έχεις δώσει φωνή σε διάφορες εκπομπές. Για την Ομογένεια, τον Πολιτισμό, για την Γαστρονομία και για τόσα άλλα. Νιώθουμε μετά τα χρόνια που σε ακούμε ότι το ένα θέμα ακουμπά πάνω στο άλλο με τόση τρυφερότητα, χαράσσοντας μια νοητή ποιητική γραμμή. Την νιώθεις αυτήν την ποιητική διάσταση ως πράξη και ως λόγο μέσα από την πορεία σου;

Ν.Β. Δεν ξέρω αν νιώθω αυτήν την ποιητική διάσταση  – όπως την αποκαλείς – σε όλα όσα κάνω. Αν υπάρχει πάντως κάποια νοητή γραμμή που συνδέει όλες τις εκπομπές μου, 30 χρόνια τώρα, αυτή είναι σαφώς η ξενιτιά. Ο Έλληνας της Διασποράς. Ο Έλληνας που ζει μακριά από την πατρίδα, που την κουβαλάει στην καρδιά του, που μπορεί να νιώθει πικρία για τον τρόπο που έφυγε ή νοσταλγία για τους δικούς του, που προβάλλει την Ελλάδα στη νέα του πατρίδα, που προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα του. Αυτός είναι ο πρωταγωνιστής των εκπομπών. Και αυτός είναι τελικά ο πρωταγωνιστής σε όλο το πρόγραμμα της «Φωνής της Ελλάδας». Οι εκπομπές μας απευθύνονται στους Έλληνες παντού σε όλο τον κόσμο, και η «Φωνή της Ελλάδας» είναι η  «φωνή» τους. Η ποιητική διάσταση σίγουρα υπάρχει. Όπου υπάρχει νόστος, υπάρχει και ποίηση. Για μένα άλλωστε η ίδια η ζωή είναι ποίηση. Μέσα από την ποιητική μάτια ο κόσμος είναι διαφορετικός… 

Κλείσε τα μάτια σου σε παρακαλώ και άφησε την μνήμη και την καρδιά σου ελεύθερες να ταξιδέψουν στον χρόνο και στον χώρο και φέρε στο μυαλό σου τον Έλληνα της Διασποράς. Που τον βλέπεις να πατάει και που να βρίσκεται;

Ν.Β. Ο Έλληνας της Διασποράς βρίσκεται με το ένα πόδι στη χώρα που τον φιλοξενεί και με το άλλο στον τόπο που γεννήθηκε. Ή ακόμη καλύτερα με το σώμα στη χώρα που τον φιλοξενεί και με την καρδιά στον τόπο που γεννήθηκε. Είναι ένας άνθρωπος με δύο πατρίδες, με δύο γλώσσες, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο κουλτούρες. Να ενσωματωθεί μεν στα νέα δεδομένα, στον νέο τρόπο ζωής, σε έναν νέο τόπο και συγχρόνως να μη χάσει την ταυτότητά του. Να μη χάσει την ελληνική λαλιά. Να μεταλαμπαδεύσει την αγάπη για την πατρίδα στα παιδιά του ή στα εγγόνια του που μπορεί να μην την έχουν δει ποτέ. Ακόμη και οι Έλληνες που έφυγαν τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό, αυτοί που νιώθουν πολίτες του κόσμου,  βρίσκονται και εδώ και εκεί, προσπαθούν να ισορροπήσουν. Πιστεύω ότι η μετανάστευση είναι τραύμα. Ακόμη και όταν γίνεται κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις, είναι μία μικρή πληγή. Δεν κλείνει ποτέ και περνά και στην επόμενη γενιά. 

Από την άλλη ο Έλληνας της Διασποράς είναι τυχερός. Γνωρίζει νέους τόπους, διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικούς ανθρώπους, γεμίζει με  εμπειρίες και εικόνες ξεχωριστές. Το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο ή μισοάδειο.  Το θέμα είναι πως το βλέπεις ο καθένας μας.

Στο άκουσμα της λέξης «Αιγυπτιώτης Έλληνας» τι έρχεται χωρίς πολύ σκέψη στο μυαλό σου, αλλά και τι ξεπηδά από την καρδιά σου;

Ν.Β. Ευγένεια, παιδεία, μόρφωση, κουλτούρα, ιστορία, μνήμη, δύο πατρίδες. Άλλον “αέρα” έχουν οι Αιγυπτιώτες Έλληνες. Σαν να κουβαλούν τη μνήμη της ακμής της ελληνικής παροικίας στην ψυχή τους. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι Αιγυπτιώτες όπου και αν βρίσκονται επισκέπτονται συχνά την Αίγυπτο. Και αυτοί που επέλεξαν να παραμείνουν στη Νειλοχώρα είναι άξιοι θαυμασμού. Τι δυναμισμό, τι πάθος έχουν!!! Μια χούφτα άνθρωποι και καταφέρνουν να διατηρούν και να εξελίζουν τα ιστορικά σχολεία και τις κοινότητές τους. Διδάσκουν ελληνικά τους Αιγυπτίους, ανακαινίζουν τις εκκλησίες τους, διατηρούν την ιστορία τους, διοργανώνουν σημαντικές δράσεις που συσφίγγουν τις σχέσεις των δύο χωρών. Κερδίζουν την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων. 

Θα θέλαμε να μάθουμε τις σκέψεις, αλλά και τα συναισθήματα σου από την στιγμή εκείνη που ένιωσες ότι το ραδιόφωνο θα είναι το δικό σου καράβι για τα μεγάλα ταξίδια της ζωής σου;

Ν.Β. Ήταν νομίζω ένα γράμμα που έφτασε στα χέρια μου από το «Cataguases» της Βραζιλίας. Ο κ. Μανώλης Φουράκης το είχε στείλει. Έγραφε ότι η εκπομπή ήταν βάλσαμο για αυτόν γιατί για να συναντήσει άλλον Έλληνα και για να μιλήσει ελληνικά, έπρεπε να οδηγήσει 200 χιλιόμετρα. Θυμάμαι πήραμε με τη συνεργάτιδά μου, (τη Σούλα Μπασιούκα, με την οποία κάναμε μαζί εκπομπή από το 1995 ως το 2011) ελληνικά βιβλία, φυστίκια Αιγίνης και ούζο και του τα στείλαμε. Αυτή νομίζω ότι ήταν η στιγμή που είπα: Λατρεύω το ραδιόφωνο. ‘Ήταν ίσως η στιγμή που με κέρδισε το μέσο αυτό 100%. Μαγεία. Μαγικό μέσο. Και ειδικά ένα ραδιόφωνο που σε φέρνει σε επαφή με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Κάθε εκπομπή και ένα εισιτήριο σε έναν ξεχωριστό προορισμό.  

Είσαι πίσω από το μικρόφωνο και στην άλλη άκρη είναι ένας Έλληνας ναυτικός που διασχίζει έναν ωκεανό κάπου πάνω στην υδρόγειο σφαίρα και σε ακούει, ως μια γαλανόλευκη σύνδεση με την πατρίδα. Εσύ τι ακούς; Τι νιώθεις; Και μόλις το σήμα σωπάσει πως νιώθεις;

Ν.Β. Η επαφή με τους ναυτικούς είναι ξεχωριστή. Γεμάτη συναισθήματα. Η «Φωνή της Ελλάδας », η φωνή σου στο μικρόφωνο, γίνεται ο γλάρος που φτερουγίζει συνοδεύοντας το καράβι σ΄ όλο του το ταξίδι. Είναι η φωνή που κρατά συντροφιά στον Έλληνα ναυτικό στα ταξίδια του μεσοπέλαγα, σε κάποια θάλασσα του κόσμου. Ακούς θάλασσα, ακούς τα κύματα, ακούς το παράπονο της μοναξιάς, τη νοσταλγία του ναυτικού για την οικογένεια, για τη στεριά. Νιώθεις τον έρωτά του με τη θάλασσα. Και όταν το σήμα σωπάσει, νιώθεις σαν τη μάνα που αποχαιρετά τον γιο της, τη γυναίκα που αποχαιρετά τον σύντροφο ναυτικό. Που στέκεται στο λιμάνι και βλέπει το καράβι να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που δεν μπορεί να το δει πια. 

Θα θέλαμε να μοιραστείς με τους αναγνώστες του ΝΕΟΥ ΦΩΤΟΣ αλλά και με όλους τους Έλληνες όπου γης δύο ακραία συναισθήματα από την πολύχρονη πορεία σου πίσω από το μαγικό μικρόφωνο. Δύο εμπειρίες που ξεχωρίζουν με την μία να σε είχε γεμίσει χαρά, περηφάνια και ελπίδα, και η άλλη με πόνο, απογοήτευση και απαισιοδοξία για το μέλλον.

Ν.Β. Δύσκολα μου βάζεις. Δεν ξέρω ποια ανάμνηση να μοιραστώ… Με χαρά και αισιοδοξία με γεμίζουν οι ιστορίες σημαντικών Ελλήνων του εξωτερικού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις συνομιλίες που έχω κάνει με τον Θοδωρή Καλλιφατίδη και τον Σταμάτη Κριμιζή. Ο Καλλιφατίδης μετανάστευσε στη Σουηδία μία πολύ δύσκολη εποχή, χωρίς να ξέρει καθόλου τη γλώσσα, χωρίς καθόλου χρήματα, και από λαντζέρης κατάφερε, με σκληρή δουλειά και επιμονή, να γίνει ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του σουηδικού κράτους. Αντίστοιχα, η πορεία του Σταμάτη Κριμιζή, ενός παιδιού από τη Χίο που έβλεπε τα αστέρια στον ουρανό και ονειρευόταν να ασχοληθεί με το διάστημα, και κατάφερε τελικά να συμμετέχει στα σπουδαιότερα διαστημικά προγράμματα της NASA, με γεμίζει με αισιοδοξία γιατί τελικά αν θέλει ο άνθρωπος, όλα μπορεί να τα πετύχει.

Μια περίπτωση με ανάμεικτα συναισθήματα ήταν η συνομιλία που είχα με τον επίσκοπο Τολιάρας και Ν. Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο. Ακούγοντάς τον να περιγράφει τη φτώχεια και τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, σκέφτηκα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει σε αυτόν τον πλανήτη, Κάποιοι δεν θα έχουν να φάνε και κάποιοι θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Γραφικό αλλά αληθές. Η απαισιοδοξία σε κυριεύει. Και από την άλλη, γεμίζεις με αισιοδοξία όταν βλέπεις έναν απλό άνθρωπο να έχει ως σκοπό της ζωής του την προσφορά στον αδύναμο. Η ελπίδα σε κυριεύει.

Γενικώς είμαι αισιόδοξη οπότε δεν έχω και πολλά να αναφέρω για περιστατικά που με γέμισαν λύπη. Ένα που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι η περίπτωση ενός ακροατή ναυτικού που είχε πέσει θύμα πειρατείας και έκλαιγε με λυγμούς στην εκπομπή. Όπως και ένας Έλληνας από τη Νέα Υόρκη που εξιστορούσε το bullying που είχε βιώσει ως παιδί και νέος στην Αμερική από τους Ιρλανδούς μετανάστες. Ο μετανάστης να χτυπά τον μετανάστη…

Ποιους ανθρώπους θα ήθελες να αναφέρεις, ως σταθμούς στην πορεία σου. Ανθρώπους που σε βοήθησαν να ανοίξεις περισσότερο τα φτερά σου;

Ν.Β. Ωωωω είναι πολλοί. Η μητέρα μου καταρχάς που έσπειρε μέσα μου την αγάπη για το ραδιόφωνο και τον Ελληνισμό της Διασποράς. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Κουτζουράδης και η Τζίνα Συρίβλη που πίστεψαν σε μένα. Η Γιάννα Τριανταφύλλη που αναγνώρισε το πάθος και την εργατικότητα μου και με έχρισε αρχισυντάκτρια του σταθμού. Ο Γιώργος Δαράκης και ο Γιώργος Γιουκάκης που με φαντάστηκαν και μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Ο Φαίδων και η Ήβη Σοφιανού που με εμπιστεύτηκαν ως ηθοποιό. Και φυσικά πολλοί συνάδελφοι στην ΕΡΤ που με ενέπνευσαν, που με έμαθαν πολλά, που με στήριξαν και με στηρίζουν, που βαδίζουμε με την ίδια φιλοσοφία: Ο Κώστας Μαχαίρας, ο Νίκος Ιωαννίδης, και παλιότερα η Άννυ Κολτσιδοπούλου, ο Αντώνης Δημητρίου, ο Νώε Παρλαβάντζας και τόσοι άλλοι. 

Και για το κλείσιμο της κουβέντας μας θα δανειστώ την μαγική φράση του αγαπημένου ραδιοφωνικού παραγωγού Μενέλαου Καραμαγγιώλη από το Τρίτο Πρόγραμμα και θα σε ρωτήσω «Πού πάει η Φωνή της Ελλάδας… όταν δεν την ακούμε;»

Ν.Β. Γιατί να μην την ακούτε;;; Να την ακούτε 24 ώρες το 24ώρο!!! Η «Φωνή της Ελλάδας» πάει παντού…  Μέσω internet, δορυφορικά, ψηφιακά, μέσω του ERTFlix, μέσω του ERTecho, μέσα από τη δική της εφαρμογή… με δεκάδες τρόπους ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο για να συναντήσει τους Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονται, τους φιλέλληνες, τους ναυτικούς και τους επαγγελματίες οδηγούς. Η «Φωνή της Ελλάδας» παραμένει η γέφυρα των Ελλήνων σε όλο τον κόσμο με τη Μητέρα – Πατρίδα. Ακόμη και όταν δεν την ακούμε…

Ιδιαίτερη συγκίνηση νιώσαμε όταν βρεθήκαμε στον χώρο που φυλάσσονται τα χιλιάδες γράμματα από τους ακροατές της «Φωνής της Ελλάδας».

Ανοίγαμε το ένα γράμμα μετά το άλλο και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε, διαβάζοντάς τα, την γλύκα, την ανάγκη, την ελπίδα, μα πάνω από όλα την απεριόριστη εκτίμηση του Ελληνισμού της Διασποράς.

Και για το κλείσιμο… λίγα ακόμα βιογραφικά λόγια

H Νατάσα Βησσαρίωνος είναι δημοσιογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός.

Από το 1994 έως σήμερα, εργάζεται στην ΕΡΤ όπου έχει παρουσιάσει ραδιοφωνικές εκπομπές για το θέατρο, για το βιβλίο, ενημέρωσης, γαστρονομίας και επικοινωνίας με τους ακροατές. Επιπλέον, έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ στην τηλεόραση της ΕΡΤ1  καθώς και ως αρχισυντάκτρια στη δίωρη καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή «Στάση ΕΡΤ» ενώ έχει παρουσιάσει περισσότερες από 10 εκδηλώσεις και συναυλίες στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.  Έχει συντονίσει συνέδρια ομογενειακών φορέων  και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε ομογενειακές εφημερίδες, λογοτεχνικά και γαστρονομικά περιοδικά.   

Σήμερα , εκτελεί χρέη αρχισυντάκτριας στη «Φωνή της Ελλάδας», το ραδιόφωνο της ΕΡΤ για τον Ελληνισμό της Διασποράς, παρουσιάζει και επιμελείται την ωριαία εκπομπή «Κουβέντες μακρινές» (Δευτέρα – Τετάρτη) που προβάλλει τις δράσεις των Ελλήνων του εξωτερικού, τη δίωρη εβδομαδιαία εκπομπή γαστρονομίας «Γλυκιά ζωή» και επιμελείται το καθημερινό πολιτιστικό project «Ο ποιητής/Η ποιήτρια της εβδομάδας».  Επιπλέον, εργάζεται ως αρχισυντάκτρια στο  τμήμα των ομογενειακών ειδήσεων του ertnews.gr.

Έχει τιμηθεί με το βραβείο καλύτερης γαστρονομικής εκπομπής για την εκπομπή «Γλυκιά ζωή» από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Γαστρονομίας και Οινολογίας (2024) και με το Βραβείο «Ευπρέπειας 2024» από τον Σύνδεσμο Ανταποκριτών Διεθνών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Ελλάδος (International Press Union of Greece) για την προσφορά της στον Ελληνισμό της Διασποράς. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ.

Είναι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Μαίρης Βογιατζή Τράγκα και εργάστηκε σαν ηθοποιός μέχρι το 2003. Έχει τιμηθεί με το βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου για την ταινία «Το πουλί» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας».  

Είναι παντρεμένη με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Αυγουστίνο Ρεμούνδο και έχει δύο γιους.