Το τελευταίο αντίο στην Φρόσω Μιχαηλίδου Λουκαΐτη

Κάθε φορά που χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, το κενό που αφήνει στην ζωή μας η απουσία του, γεμίζει αίφνης με την αυτόκλητη παρουσία της μνήμης. Την οθόνη του μυαλού μας κατακλύζουν ζωηρές αναμνήσεις που μας ταξιδεύουν, σαν βάλσαμο, στις πιο μικρές και καθημερινές συνήθειες και ρουτίνες που μας συνδέσανε στην πορεία της ζωής με το αγαπημένο μας πρόσωπο.

Την Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Τρύφωνα στην Κηφισιά, αποχαιρετήσαμε την Φρόσω Μιχαηλίδου Λουκαΐτη. Μια ιδιαίτερη γυναίκα, μια δυναμική  Αιγυπτιώτισσα που το πέρασμά της από την ζωή γέμισε με φως και καλοσύνη τις καρδιές πολλών ανθρώπων.

Την  αποχαιρετήσαμε με ένα μελαγχολικό δάκρυ και με τα τρυφερά λόγια της  Αιγυπτιώτισσας Μαρίας Αδαμαντίδου να συντροφεύουν το ταξίδι της ψυχής της προς το Φως.

Αιωνία σου η μνήμη

Φρόσω Μιχαηλίδου Λουκαΐτη (1940-2025)

Επικήδειος ομιλία της Μαρίας Αδαμαντίδου

Τα χρόνια που της δόθηκαν να ζήσει, τα έζησε στο 100%.

• Ως αριστούχος μαθήτρια του Αχιλλοπουλείου Παρθεναγωγείου
• Ως προστατευτική, μεγάλη αδελφή της Αφροδίτης και του Γιώργου
• Ως υπότροφος μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Καΐρου
• Ως δραστήριο, ακαταπόνητο στέλεχος του  προξενείου της Ελλάδος στο Κάιρο
• Ως λατρευτή σύζυγος του Γιώργου Λουκαΐτη και ιδανική μητέρα της Έλενας, της Τζόζη και της Ναταλί
• Ως δυναμική, περφεξιονίστρια υπεύθυνη Εθιμοτυπίας στο υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας  
• Ως πρόξενος στο Λουξεμβούργο και στη μόνιμη ελληνική αντιπροσωπεία Ηνωμένων Εθνών  στη Γενεύη
• Ως υπεύθυνη τομέα ΜΚΟ στο υπουργείο Εξωτερικών …

Χαρά της ήταν να βοηθήσει, να συνδράμει, να λύσει προβλήματα. Και ήταν σπουδαία σ’ αυτό! Εφόδιά της το σπινθηροβόλο πνεύμα και η συναισθηματική ευφυία, η ενσυναίσθηση και η φιλανθρωπία, το ανοιχτό μυαλό, ο παραδειγματικός επαγγελματισμός που έφερνε αποτελέσματα. Πάνω από όλα, θα ‘λεγα, ήταν η ακλόνητη αισιοδοξία της, η θετική της στάση απέναντι στα πράγματα. Δεν υπερβάλλω, νομίζω, αν πω ότι σε όποια θέση και αν βρισκόταν, η Φρόσω Λουκαΐτη, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, έκανε τη διαφορά.

Η Φρόσω δεν ήταν ποτέ του «λίγου», δινόταν ολόψυχα στο έργο που είχε μπροστά της είτε ήταν η ανατροφή των παιδιών της, είτε ήταν η εξυπηρέτηση του κάθε Καϊρινού ή Ελληνα επισκέπτη που έφθανε στην πόρτα του προξενείου στο Κάιρο έχοντας ανάγκη για βοήθεια με κάποια γραφειοκρατική διαδικασία, είτε η προβολή της Ελλάδας μέσα  από τις πολιτιστικές δράσεις του Αμερικανικού Πανεπιστημίου σε συνεργασία με τους Ελληνες φοιτητές εκεί, είτε ήταν η άψογη οργάνωση τελετών όπου συμμετείχαν υψηλόβαθμοι διπλωματικοί και πολιτικά πρόσωπα επιπέδου πρωθυπουργού,      είτε – και αυτό δεν το μάθαιναν πολλοί – όταν αποφάσιζε να αγοράσει και να μοιράσει ανωνύμως ενδύματα και άλλα χρειώδη σε μαθητές και μαθήτριες των ελληνικών σχολείων Καΐρου.

Τελειώνοντας…

Η Φρόσω Λουκαΐτη,  παιδί οικογένειας της ελληνικής παροικίας του Καΐρου, είχε την τύχη να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον αγάπης και να γαλουχηθεί με τις αξίες της χριστιανοσύνης και του ανθρωπισμού. Είχε την τύχη να μαθητεύσει στο Αχιλλοπούλειο Παρθεναγωγείο που σφυρηλάτησε την εθνική της ταυτότητα,  την ιδέα της συνεργασίας και το αίσθημα στήριξης των αδυνάτων. Το Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο –πέρα από την ανώτερη αγωγή παιδείας – της έδωσε την ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά της (όπως έγε η ίδια) και να συναναστραφεί με νέους και νέες από την αιγυπτιακή κοινωνία, κτίζοντας κτίσει φιλίες που κρατούσαν μέχρι τώρα.

 Η Φρόσω Μιχαηλίδου-Λουκαΐτη, με άλλα λόγια, είχε την τύχη να γεννηθεί και να ζήσει στο Κάιρο, να διαμορφώσει πνεύμα ελληνικό, συναίσθημα στον υπερθετικό αιγυπτιακό βαθμό, και βλέμμα κοσμοπολίτικο: ήταν δηλαδή μία πραγματική Αιγυπτιώτισσα.

Τα χρόνια που της δόθηκαν να ζήσει, τα έζησε στο 100%.

Το κουράγιο και η αγάπη της για τη ζωή τη στήριξαν πολύ τα τελευταία χρόνια που η φυσική της υγεία είχε αρχίσει να προσβάλλεται. Κάποια στιγμή, ούτε το κουράγιο, ούτε η απέραντη αγάπη και η φροντίδα με την οποία την περιέβαλαν οι δικοί της ήταν αρκετά. Ηρεμη, ίσως συνειδητά, η Φρόσω αφέθηκε στη μετάβαση στο επέκεινα.

Στην είδηση του θανάτου της, χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση Ελληνα φοιτητή που την γνώρισε στο πανεπιστήμιο στη δεκαετία του 1960: «Ηταν πάρα πολύ καλό κορίτσι! Πολύ στενοχωρέθηκα — ήταν όλο ζωή…».

Και είμαστε εμείς εδώ σήμερα για να τη συνοδέψουμε με το «Μάα ελ-σαλάμα για χαμπέμπτη για Φρόσω» που της έστειλαν οι Αιγύπτιοι φίλοι της και να τής απευθύνουμε από την καρδιά μας την ευχή για καλό δρόμο προς το Φως και την Αιώνια Γαλήνη.