Η μεγάλη συνέντευξη του Χρήστου Καβαλή για τα 20 χρόνια στο «πηδάλιο» της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου

Published by ekkairo at 08/04/2021

Συνέντευξη στην Κάτια Τσιμπλάκη

– Κύριε Καβαλή τελειώσατε το Πολυτεχνείο σε μια εποχή που ελάχιστοι νέοι έμεναν στο Κάιρο μετά τις σπουδές τους. Εσείς γιατί αποφασίσατε να μείνετε;

«Όχι δεν είμαι η εξαίρεση στην τάξη μου … άρχισα και εγώ την φοιτητική μου ζωή στην Ελλάδα στην σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του ΕΜΠ οικογενειακοί όμως λόγοι με έφεραν πίσω. Αφού είχα εισαχθεί και στο εδώ πολυτεχνείο του Καΐρου συνέχισα τις σπουδές μου εδώ, και μάλιστα στην ίδια σχολή, που ήταν εξάλλου και η πρώτη μου επιλογή. Στην διάρκεια του 5ου (τελευταίου έτους) απέκτησα και την Αιγυπτιακή υπηκοότητα και έτσι – αφού είχα ήδη αρχίσει δειλά – δειλά επαγγελματική δραστηριότητα και ως φοιτητής – συνέχισα την πορεία μου εδώ. Είναι σαν να είχε συνωμοτήσει το σύμπαν να μείνω στην Αίγυπτο».

– Πως προέκυψε η ενασχόληση με τα κοινά;

«Την περίοδο εκείνη της αρχής της δεκαετίας του 80 η φοιτητική κίνηση ήταν πολύ έντονη. Η μικρή αλλά ουσιαστική περίοδος της φοίτησής μου στο ΕΜΠ το 1982 ήταν οδηγός μου στην ενασχόληση με τα κοινά. Όταν λοιπόν επέστρεψα στο Κάιρο πριν το τέλος του 1982 και συνειδητοποίησα πως ο αριθμός μας τότε σαν φοιτητές ήταν αρκετά μεγάλος (απόφοιτοι Αμπετείου και φοιτητές της Α. Σ. Τουριστικών επαγγελμάτων της Κοινότητας) πλησιάζαμε τους 90, αμέσως έλαβα μέρος στο Δ.Σ των φοιτητών – τότε ΕΦΕΕΚ και μετά την δεύτερη χρονιά έγινα Πρόεδρος της ΕΦΕΕΚ, μέχρι το 5ο έτος των σπουδών μου. Από εκεί το μικρόβιο είχε πια θεριέψει για τα καλά».

– Σε λίγες μέρες συμπληρώνετε 20 χρόνια στην Προεδρία της Ε.Κ.Κ. Πώς καταφέρατε να παραμείνετε σε αυτή τη θέση ενώ Κοινοτικοί Επίτροποι εναλλάσσονται σε κάθε νέα σύνθεση της Κ.Ε;

«Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό! Είμαι υπέρ των αλλαγών, αρκεί να είναι προς το καλύτερο. Μοιραία τίποτα δεν παραμένει μόνιμο, υπάρχουν άξιοι συνάδελφοι που δεν συνέχισαν, άλλοι δεν άντεξαν την φθορά που πάντα υπάρχει, πάντως δεν έχω μια μαγική φόρμουλα να προτείνω, απλά ίσως να είσαι ο εαυτός σου, πραγματικός και αληθινός, τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο».

–Όταν αναλάβατε την προεδρία της Ε.Κ.Κ θέσατε σε άρθρο σας τους άξονες με βάση τους οποίους θα κινηθείτε; Σήμερα 20 χρόνια μετά, κάνοντας απολογισμό, τους πετύχατε;

«Αυτό θα το κρίνουν οι αναγνώστες και οι πάροικοι! Scripta manent… θα πω απλά πως είμαι πολύ χαρούμενος γιατί 20 χρόνια πριν είχα το θάρρος να πω το πρόγραμμά μου, χωρίς αυτό να είναι μια συνήθεις πρακτική στους Κοινοτικούς θεσμούς. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι το κάτοπτρο των στόχων του χθες και χαίρομαι διπλά που δεν έπεσα έξω».

-Υπήρξαν στιγμές που βρεθήκατε ένα βήμα από το να αποχωρήσετε από την Κοινότητα; Και αν ναι, ποιες ήταν αυτές;

«Φυσικά. Και το είχα δηλώσει στα 10 χρόνια περίπου, καθώς έβλεπα πως θα μπορούσε η επόμενη γενιά να αναλάβει. Μόνο που αυτό αντί να δώσει κίνητρα στους παλιούς να δώσουν τόπο στα νιάτα, γέννησε μια «μάχη διαδοχής» από τους παλιούς καθοδηγούμενοι από σκιώδη άτομα. Έτσι λοιπόν από πρωτοβουλία των νέων κυρίως μαζεύτηκαν εντός μιας ΕΓΣ υπογραφές για να παραμείνω και φυσικά δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς. Συνειδητοποίησα πως δυστυχώς η μεταβίβαση δεν ήταν τότε εφικτή και έτσι την μεθόδευσα σταδιακά, σχηματίζοντας τα τελευταία χρόνια την πιο νέα σε μέσο όρο ηλικίας Διαχειριστικής Επιτροπής που πέρασε από το 1904, ατενίζοντας το μέλλον».

– Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην Προεδρία σας Ε.Κ.Κ;

«Η αρχική απόρριψη του νέου καταστατικού το 2002 μέχρι τη τελική διευθέτηση το 2004 η νομική ευθύνη που ανέλαβα όταν κατεδαφίστηκε παλιά πολυκατοικία της Ε.Κ.Κ λόγω έργων σε διπλανό κτήριο και βρέθηκα στα δικαστήρια, οι ψευδείς καταγγελίες που μας έγιναν και δεν έλαβαν διαστάσεις π.χ το 2003 από υπαλλήλους του Ελληνικού Νοσοκομείου, που δεν ήθελαν την αλλαγή του νοσηρού κλίματος εκεί. Υπήρξαν όμως και πιο σύγχρονες καταγγελίες με προσωπικά κίνητρα, είχαν στόχο να μας λασπολογήσουν, έλαβαν διαστάσεις, αλλά τελικά δικαιωθήκαμε».

– Η πιο ευχάριστη;

«Όταν γέλασα τελευταίος στο τέλος των δυσκολιών».

-Κάνοντας απολογισμό 20 ετών έχετε κάνει κάποιο λάθος;

«Ο μόνος τρόπος να μην κάνεις λάθος είναι να μην κάνεις τίποτα. Έκανα με την βοήθεια του Θεού και των συνεργατών μου πολλά, και επομένως έκανα και πολλά λάθη. Το μεγαλύτερο όμως λάθος μου ίσως είναι πως δεν μπόρεσα ποτέ να ζυγίσω πόσο πολύ μεγάλο κακό κάνει η επιτυχία κάποιου σε κάποιους άλλους που δεν έχουν τίποτα το αξιόλογο να επιδείξουν».

-Πολλοί Αιγυπτιώτες, εντός και εκτός Αιγύπτου, λένε ότι δεν μπορούν να φανταστούν την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου χωρίς τον Χρήστο Καβαλή. Είναι βάρος ή ικανοποίηση αυτή η παραδοχή;

«Είπαμε τίποτα δεν μένει για πάντα. Και θα το δουν λοιπόν και θα το ζήσουν όταν έρθει η ώρα πάντως τα θεμέλια είναι γερά και αυτό με ικανοποιεί».

-Φίλοι, συνεργάτες, άσπονδοι φίλοι και αντίπαλοι… Πώς διαχειρίζεστε αυτές τις σχέσεις;

«Πάντα πίστευα πως ο κοινός στόχος ενώνει δεν διχάζει. Στα παροικιακά κοινά λοιπόν που δεν νομοθετούν για να έχουν ιδεολογικές διαφορές, δεν θα έπρεπε να υπάρχει αντιπαλότητα αλλά κοινή προσπάθεια, το πράγμα χαλάει από την προσωπική φιλοδοξία και ανάγκη αυτοπροβολής. Η μόνη διαχείριση είναι να συνεργάζεσαι όσο μπορείς με κόσμο που έχει ίδιο ή κοντινό κοινό όνειρο, τους άλλους τους αποφεύγεις ειρηνικά».

-Η Ελληνική Κοινότητα Καΐρου, έχει σεβαστή ακίνητη περιουσία. Ωστόσο, αρκετά από τα κτήρια είναι παλαιά. Σκέφτεστε να τα αξιοποιήσετε;

«Η αξιοποίηση προϋποθέτει νομικό πλαίσιο που στην Αίγυπτο ακόμα είναι σε πρώιμη φάση. Έκανα και κάνουμε αυτό που είπα 20 χρόνια πριν. Φυσικά προσαρμοζόμενοι στις ανάγκες και ευκαιρίες που παρουσιάζονται σήμερα».

Στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση μιλήσατε για τα όραμά σας να υλοποιηθεί ένα πολυόροφο κτήριο στην αυλή του Αγ. Κωνσταντίνου ώστε να στεγάσει όλα τα σωματεία του Καΐρου. Έχει προχωρήσει;

«Ήταν μια παλιά σκέψη αλλά τότε η Ε.Κ.Κ δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να υλοποιήσει, ούτε ο νόμος επέτρεπε συνεργασία με ιδιώτες. Γνωρίζοντας τις δυνατότητες του νέου νόμου που ακόμα θα προσαρμόσουμε το καταστατικό μας στα άρθρα του, έκανα την πρόταση που έγινε αποδεκτή. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την διερεύνηση της αδειοδότησης. Λόγω του αρχιτεκτονικού αναστήματος του Ναού – ο Ναός έχει χαρακτηριστεί από την Αρχή Αρχιτεκτονικών Δομών – οικοδομή κλάσεως Α! Αυτό δυσκολεύει την κατάσταση. Μόλις λάβουμε την σχετική έστω και κατ’ αρχήν έγκριση, θα πάμε στο δεύτερο βήμα να καλέσουμε την επιτροπή μας για να ετοιμάσουμε τα δεδομένα της οικονομοτεχνικής μελέτης και μετά να προκηρύξουμε τους σχετικούς δημόσιους διαγωνισμούς».

– Τον Σεπτέμβριο του 2019, όλη η υφήλιο θαύμασε σε δορυφορική σύνδεση των θυρανοιξίων του Κοινοτικού Ναού των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, η αποκατάσταση του οποίου έγινε από κοινού της Ε.Κ.Κ με την Μ. Ευεργέτιδα Αικ. Μπελεφάντη Σοφιανού. Υπάρχει στα σκαριά άλλο ένα τόσο μεγαλόπνοο έργο;

«Το όνειρο μας και της κ. Σοφιανού να δούμε τον ναό στον οποίο μεγαλώσαμε να προβάλει Ορθοδοξία και Ελληνισμό όπως του ταιριάζει, είναι ίσως από τις πιο λαμπρές της 20ετίας που πέρασε μαζί με τον εορτασμό των 100 ετών στις Πυραμίδες. Τέτοιου μεγέθους δεν έχουμε, ιδιαίτερου ειδικού βάρους όμως υπάρχουν, όπως τα πολλά έργα στο Νοσοκομείο αλλά και σε άλλα ιδρύματα».

Σκίτσο που απεικονίζει το Χρήστο Καβαλή με την αγαπημένη σύζυγό του Ελένη.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό;

«Είναι η διατήρηση της ιδέας του Αιγυπτιωτισμού. Η κουλτούρα των Αιγυπτιωτών προϋποθέτει μια φυσική παρουσία στην Αίγυπτο. Αριθμητικά φθίνουμε και οι επόμενες γενεές – αυτές που δεν γεννήθηκαν στην Αίγυπτο – δεν μπορεί να έχουν εκ γενετής την ίδια κουλτούρα. Σε αυτό κάνει τεράστια προσπάθεια ο ΣΑΕ στην Ελλάδα, που με πολύ προσπάθεια διατηρεί ακόμα αυτή την κουλτούρα και αξίζει την πλήρη υποστήριξή μας».

-Πως περιγράφετε τις Ελληνοαιγυπτιακές σχέσεις;

«Άριστες! Και όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε λαϊκό επίπεδο, και που ζήσαμε χειροπιαστά με την επιλογή της Αιγυπτιακής Κυβέρνησης να ονομάσει με το Ελληνικό «ΝΟΣΤΟΣ» τις εκδηλώσεις για την επιστροφή στις ρίζες των ξένων παροικιών».

-Πώς βλέπετε σε 10 χρόνια το μέλλον σας και το μέλλον της Ε.Κ.Κ;

«Είπα πως εμπιστεύομαι τους νέους και πιστεύω πως με την πείρα που αποκτούν θα κάνουν τις σωστές επιλογές για το μέλλον της Ε.Κ.Κ. Για το δικό μου μέλλον φροντίζει ο Θεός, στόχοι υπάρχουν πάντα… χωρίς την βοήθεια Του όμως, μένουν μόνο στόχοι».

– «Έκλεψε», στέρησε κάτι η ενασχόληση με τα κοινά από τον Χρήστο Καβαλή;

«Πολλά βέβαια. Ο χρόνος που αφιερώνει κάποιος για τα κοινά είναι προφανώς εις βάρος της προσωπικής του ζωής και του χρόνου που διαθέτει για τον εαυτό του και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Σίγουρα θα μπορούσα να απολαύσω περισσότερες προσωπικές στιγμές και εκεί όντως έπεσε το βάρος της ενασχόλησης με τα κοινά».

-Πώς είναι ο άνθρωπος Χρήστος; Που πήγε σχολείο; Τι θυμάται από την παιδική του ηλικία και τα νεανικά του χρόνια. Ποια ήταν τα όνειρά του; Πόσα από αυτά υλοποίησε;

«Είχα πολύ χαρούμενα παιδικά χρόνια με δύο απίθανους γονείς και άριστους δασκάλους στην Αχιλλοπούλειο στο Δημοτικό. Έχασα τον πατέρα μου στα 13 και αυτό ήταν σημείο καμπής στην ζωή μου. Είχα όμως την τύχη να έχω μια δυναμική μητέρα που κατάφερε να παίξει τους δύο ρόλους και της οφείλω τα πάντα. Τα εφηβικά χρόνια ήταν έντονα τόσο λόγω της επιλογής μιας δύσκολης σχολής για σπουδές μου, όσο και για την έντονη φοιτητική ζωή που είχαμε τότε. Εκδηλώσεις, μουσικό συγκρότημα, αθλητικές συναντήσεις, εκδρομές, αλλά και εργασία τα καλοκαίρια από τα 14 για χαρτζιλίκι. Αυτά όλα σμίλεψαν τον χαρακτήρα μου και με γέμισαν εμπειρίες, που με βοήθησαν να υλοποιήσω ότι κατάφερα και δόξα τω Θεώ, δεν παραπονιέμαι».

-Ποιο ήταν το γεγονός που σας άλλαξε τον ρου της ζωής σας;

«Νομίζω η απώλεια του πατέρα μου. Σίγουρα αν δεν τον είχα χάσει τόσο νωρίς θα είχα διαφορές στον χαρακτήρα μου».

-Η πλειοψηφία των παροίκων σας γνωρίζει μέσα από τις επαγγελματικές δραστηριότητές σας και κυρίως από την Ελληνική Κοινότητα. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι έχετε ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Μιλήστε μας για αυτό το ταξίδι.

«Εργάστηκα από το καλοκαίρι των 15 ετών μου στην εφημερίδα Ακρόπολη ως κλητήρας! Κατάλαβα γρήγορα τα της δημοσιογραφίας χωρίς να γίνω ποτέ δημοσιογράφος, αλλά διάβαζα όλες τις εφημερίδες κάθε μέρα μετέφραζα κάποια αραβικά και μετά δούλευα απόγευμα στην Ακρόπολη και πρωί στην Απογευματινή. Εκεί γνώρισα κάποια ιερά τέρατα της εποχής οπότε κάτι έμαθα (Γιώργος Λεβεντογιάννης, Παύλος Καμβίση , Χρ. Πασαλάρης, Γιώργος Βούλτεψης, Πάνος Γεραμάνης και πολύ άλλοι)».

–Υπάρχει ελεύθερος χρόνος; Με τι ασχολείστε;

«Διαβάζω πολύ και είναι για μένα μεγάλη απόλαυση, έπαψα το γυμναστήριο και ελπίζω να το ξαναρχίσω μετά την πανδημία και φυσικά χαλαρώνω τελείως παίζοντας με την σκυλίτσα μου».

-Τι θα συμβουλεύατε τους νέους που φοιτούν στα Ελληνικά Σχολεία της Αιγύπτου;

«Να μην στοχεύουν τους βαθμούς αλλά την γνώση, όπως και να μην υποτιμούν ότι τελειώνουν το σχολείο με γνώση τριών γλωσσών. Αν τις μάθουν καλά και δεν θεωρούν την μία ανώτερη της άλλης, θα έχουν ήδη ένα συγκριτικό πλεονέκτημα! Το Λύκειο θα το τελειώσουν ούτως ή άλλως και στο πανεπιστήμιο θα μπουν, το θέμα είναι να βγουν από αυτό! Αν ετοιμαστούν καλά θα έχουν επιτυχία στο πανεπιστήμιο ή στην σχολή που θα σπουδάσουν αν πάνε χωρίς γνώση κανένας δεν θα τους σώσει στο επόμενο στάδιο!»

– Η ενασχόλησή σας με την παιδεία υπήρξε μαζί με το Νοσοκομείο και τα οικονομικά σημεία που σας προσέλκυσαν ιδιαίτερα τι θα λέγατε για το καθένα;

«Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η νοοτροπία πως είμαστε φιλανθρωπικό σωματείο και το έλλειμμα είναι φυσικό επόμενο, μαθηματικά θα αποβεί καταστροφικό για τον οργανισμό, οπότε ο ισοσκελισμός των αποτελεσμάτων, μας έκανε ισχυρότερους σήμερα από ότι όταν ξεκίνησα και αυτό δεν θα μπορούσα να το αφήσω ποτέ.

Το Νοσοκομείο ήταν η αιτία να γίνω πρόεδρος της Ε.Κ.Κ καθώς έτρεφα και τρέφω άπειρο σεβασμό στον προκάτοχό μου Ιωάννη Διακουμίδη. Έπρεπε όμως να πάρω επενδυτικά ρίσκα για τον οργανισμό που ήταν τότε η μαύρη τρύπα της Ε.Κ.Κ. και που δεν μπορούσε να φέρει άλλος την ευθύνη τους. Έμεινα προϊστάμενος στο Νοσοκομείο μέχρι που βρέθηκε ένας συνεργάτης ικανότερος μου – ο κ. Αντώνης Ιορδανίδης – και το απογείωσε σήμερα, αφού απαλλαχθήκαμε από τα παράσιτα. Και τώρα πιάσατε φλέβα! Την παιδεία! Χωρίς Ελληνική γλώσσα και συνείδηση θα σβήσουν όλα! Με το που άρχισα να βλέπω πως το νοσοκομείο βρήκε τον «δάσκαλό του» στράφηκα προσωπικά στην παιδεία.

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά όσο η Ελληνική πολιτεία βάζει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα την παιδεία στην ομογένεια, η λύση του ιδιωτικού σχολείου όποιας μορφής είναι μονόδρομος. Την διαπίστωση την έκανα νωρίς αλλά δεν έγινε κατανοητή, ήταν πολύ προχωρημένη για τότε, χαίρομαι που η Αλεξάνδρεια το προχωράει σήμερα! Η προσπάθεια που έκανα να ενωθούν σε επίπεδο διοικητικού συμβουλίου υπό την σκεπή του Πατριαρχείου τα σχολεία στο Κάιρο (καθώς το μεν Δημοτικό έχει φορέα την Κοινότητα το δε Γυμνάσιο – Λύκειο το Ίδρυμα Αμπετείου Σχολής ) δεν τελεσφόρησε με ευθύνη της Αμπετείου και πιστεύω πως αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στους απόφοιτους και κατ’ επέκταση στο μέλλον της παροικίας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά… και ευελπιστώ στο μέλλον να αλλάξουν τα πράγματα».

-Και μια ευχή!

«Εύχομαι υγεία σε όλους, ασφάλεια και πρόοδο στις πατρίδες μας – Ελλάδα, Αίγυπτο και Κύπρο – και δύναμη αισιοδοξία και όραμα σε όσους ηγούνται τα μεγάλα και τα μικρά».