Σήμερα, Κυριακή 6 Ιουλίου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου στο Κοιμητήριο Βύρωνα, συγκεντρωθήκαμε όλοι για να τιμήσουμε τη μνήμη της Μαρίας Νικολαρά, σαράντα μέρες μετά το φευγιό της. Σαράντα μέρες σιωπής, αλλά και σιωπηλής παρουσίας. Γιατί, όσο κι αν λείπει πια από κοντά μας, η Μαρία δεν έπαψε στιγμή να είναι παρούσα στις σκέψεις, στις κουβέντες, στη μνήμη και στις καρδιές όλων όσοι τη γνώρισαν και την αγάπησαν.
Η παρουσία της έλειπε, αλλά η αύρα της ήταν εκεί: στην αγκαλιά των αγαπημένων της, στα δάκρυα που κύλησαν αθόρυβα, στα βλέμματα που συναντήθηκαν γύρω από το μνημόσυνο. Οι Αιγυπτιώτες έδωσαν το παρών, φίλοι επίσης και συμμαθητές της Μαρίας, καθώς και οι συγγενείς της οικογένειας. Όλοι ήρθαν να την αποχαιρετήσουν ξανά. Όχι γιατί ξεχνιέται, αλλά γιατί τέτοιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται.
Ο αγαπημένος της Γιάννης, σταθερά στο πλευρό της ακόμη και τώρα, βιώνει τον πόνο βαθιά, με τη σιωπή που “φωνάζει” περισσότερο κι από τα λόγια. Τα παιδιά της, οι φίλοι της, οι συνάδελφοί της στην Πρεσβεία, όσοι κάποτε είχαν την τύχη να συνομιλήσουν έστω και για λίγο μαζί της, κρατούν τη μνήμη της ως φυλαχτό.
Η Μαρία δεν ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Ήταν ένα φως. Ένα χαμόγελο που έσβηνε τον φόβο. Μια γλυκιά φωνή που ηχούσε ακόμα κι όταν όλα γύρω σώπαιναν. Και η απουσία της, γίνεται τώρα μνήμη – μνήμη βαθιά, που πονά αλλά και παρηγορεί.
Την μνήμη της Μαρίας Νικολαρά τίμησε μεταξύ άλλων: ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής, η Μεγάλη Ευεργέτιδα της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κα Αικατερίνη Μπελεφάντη Σοφιανού
Αιωνία της η μνήμη. Και ας γίνει η θύμησή της, παρηγοριά στους αγαπημένους της.
