«Μια δέηση που εισακούστηκε», o Χρ. Καβαλής, Πρόεδρος της Ε.Κ.Κ, αποχαιρετά τον Πηλουσίου Νήφωνα

Σε κάθε λειτουργία, κλήρος και λαός απευθύνει την δέησή του προς τον Θεό …«Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά …» αυτή η δέηση αποτελεί και την ελπίδα όλων μας, φεύγοντας για το ταξίδι της αιώνιας ζωής.

Γράφει ο Χρήστος Καβαλής, Πρόεδρος της Ε.Κ.Κ

Η εις Κύριον εκδημία του αγαπητού σε όλους Μητροπολίτη Πηλουσίου κυρού Νήφωνα, που με σφιγμένη την καρδιά συνοδέψαμε στην εξόδιο ακολουθία την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2020 στην Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου, έφερε πολλές φορές στην σκέψη μου αυτή την δέηση.

Και όντως μετά που συνειδητοποιήσαμε το απρόσμενο και κάνουμε τα πρώτα βήματα μετά την τεράστια αυτή απώλεια, αν το σκεφτούμε λίγο, θα δούμε πόσο πολύ εισακούστηκε η δέηση του Μητροπολίτη Πηλουσίου κυρού Νήφωνα να είναι Χριστιανά, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά τα τέλη του.

Χριστιανικά, καθώς είχε αφιερώσει όλη την ζωή του στον Χριστό. Ανώδυνα, γιατί ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι χωρίς να υποφέρει μακριά ασθένεια ή φρικτούς πόνους που λέμε πως εξαγνίζουν, καθώς όπως φαίνεται ο Κύριος έκρινε πως δεν το χρειαζόταν. Ανεπαίσχυντα, καθώς έφυγε με αξιοπρέπεια, στον χώρο του. Ειρηνικά, ήρεμα, ήσυχα χωρίς σχεδόν να το καταλάβει!

Βέβαια όλα αυτά, για τον ίδιο τον Μακαριστό Μητροπολίτη μας, ήταν μια αδιαμφισβήτητη ένδειξη αγάπης από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας. Είναι η απόδειξη πως ο Κύριος μας έβλεπε την αγάπη που απλόχερα προσέφερε ο Μητροπολίτης κυρός Νήφων όσο ζούσε και που διέχεε παντού, αγάπη Χριστού και Ανθρώπων, και του την ανταπέδωσε!

Πενθεί ο Ελληνισμός της Αιγύπτου, στην Αλεξάνδρεια στο Παλαίφατο πατριαρχείο στο Κάιρο που έζησε και υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια του στην Αίγυπτο σε μια νευραλγική θέση του Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου, τον τόπο που φέρει ανεξίτηλα το όνομά του, ως ο άνθρωπος που δούλεψε όσο κανείς κοντά στον Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρο τον Β’, για να επαναφέρει την παλιά λάμψη του και τελικά να την ξεπεράσει. Αλλά και η Μητρόπολή του στο Πορτ Σάϊντ αλλά και στην Ισμαηλία.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, για το χαμόγελο και τον καλό του λόγο για όλους και όλα, για την μακροθυμία του, για την δύναμη του να παρηγορεί και να στηρίζει, κυρίως όμως για την αφοσίωσή και αγάπη του δεν μπορώ να βρω καλύτερα λόγια από τα όσα ανέφερε ο Μακαριότατος Πατριάρχης μας κ.κ. Θεόδωρος ο Β’ στον επικήδειο.

Θα αναφέρω όμως δύο προσωπικά στίγματα που μου άφησε η προσωπικότητα του και που μοιράζομαι με όλους σε αυτά τα λόγια του αποχωρισμού!

Με συνάρπαζε πάντα όταν μιλούσε για την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη η βασίλισσα των αρετών όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας ήταν μια παρότρυνση που πάντα θύμιζε σε όλους μας, και αυτό δεν είναι άλλο από μια εντολή αγάπης!

Το δεύτερο είναι η ταπεινοφροσύνη, για όσους τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε από νέος κληρικός μέχρι Μητροπολίτης, για μας ήταν πάντα ο «ΝΗΦΩΝ» άλλη μία χειροπιαστή έκφραση αγάπης γκρεμίζοντας τα τείχη που πολλές φορές κτίζει το μυαλό με τους τίτλους.

Για την πίστη μας ο θάνατος δεν είναι πορεία στο μηδέν αλλά είναι πορεία στον Θεό πού μας δημιούργησε. Δεν καταδικαζόμαστε με τον θάνατο στην ανυπαρξία αλλά σε μια νέα μορφή ζωής και όχι πια στην γη. Στην γη μένουν όμως οι πράξεις μας και οι συμβουλές μας, ας κλείσω λοιπόν με την τελευταία συμβουλή που έδωσε από το κεφαλόσκαλο της ωραίας πύλης στον Άγιο Γεώργιο, λίγες μέρες πριν φύγει …

Να αγαπάτε τον Χριστό το Μοναστήρι και τον Πατριάρχη μας.

Αιωνία του η μνήμη.